tja daar zit ik dan weer in het vreemde nederland...en wie leest dan je blog nog...niemand natuurlijk, want je bent alweer een paar weken terug en dan is er geen nieuws toch...?
Nee er is ook geen nieuws! op school ben ik inmiddels alweer op werkweek geweest en dat was als vanouds! alles is prima verlopen en de leerlingen en collega's hebben het prima naar hun zin gehad!
Ik kan alleen maar zeggen dat ik vooral Nepal heel erg mis en dat ik het heel vervelend vind dat ik langzaam weer in het Nederlandse ritme begin te komen! het Nepalese ritme is toch wel een stuk relaxter! eigenlijk wil ik dat Nederlandse ritme niet! gelukkig nog maar drie weken werken en da begint de zomervakantie...misschien terug naar Nepal?
Want zoals ik al eerder heb gezegd: ik heb mijn hart verloren aan Nepal! ik heb ook mij hart verloren in Nepal, maar dan aan een ander...das ook veel waard...hoe dan ook gaan we samen terug naar dit prachtige land! al is het maar om een bezoek te brengen aan Rick, van het heart of Bhaktapur, die ook een stukje van mijn hart heeft gekregen!
Dus Rick: dit stukje blog is voor jou!Omdat je altijd in mijn 'heart' zult zijn!En door de nieuwe lampjes in het restaurant zal ik altijd bij jullie zijn!
Ik mis jullie allen, maar jou nog het meeste!
Kus Hanneke
ps...de laatste foto's waar te zien is aan wie ik mijn hart verloren heb...op de fotosite...
zondag 25 mei 2008
zondag 11 mei 2008
Weer thuis
Daar was ik weer! Helemaal thuis in het warme Nederland!! De reis is goed gegaan en ik was op tijd op schiphol, alleen de bagage duurde een dagje langer, want die was in Londen blijven staan.
uiteindelijk werd mijn rugzak zaterdag keurig thuisgebracht en das wel zo makkelijk, want dan hoef je er niet mee te slepen!
Nu nog even genieten van het mooie weer en ondertussen wat opruimen en wassen en dan begint het echte leven al weer snel...bleeh...
uiteindelijk werd mijn rugzak zaterdag keurig thuisgebracht en das wel zo makkelijk, want dan hoef je er niet mee te slepen!
Nu nog even genieten van het mooie weer en ondertussen wat opruimen en wassen en dan begint het echte leven al weer snel...bleeh...
woensdag 7 mei 2008
Afscheid op school
Vandaag was het grote afscheid op school. 'A special programm for Hanna teacher!', zoals de leerlingen zelf zeiden.
Ik werd om ongeveer half elf op school verwacht en was er natuurlijk als echte nederlander (dat leer je niet af) keurig op tijd. Maar op z'n nepalees moest ik nog even geduld hebben, want ze moesten alles nog klaar zetten en nog een beetje oefenen. Ondertussen fotografeerde ik dan de school nog maar eens, want gisteren alle posters, wandkaarten en zelfgemaakte kaarten van de leerlingen uit Nederland opgehangen.
Om elf uur was het dan zover. De leerlingen zaten op bankjes in een kringetje om een tafel heen en achter de tafel mocht ik plaatsnemen. Uit elke klas hadden ze een toespraakje uit hun hoofd geleerd, dus per klas zijn er dan twee a drie leerlingen die deze toespraak op komen zeggen (allemaal dezelfde tekst natuurlijk). In de toespraak bedankten ze me voor alles en dat ze me zouden missen en dat ik wel een keer terug moest komen. Heel schattig. Na een paar toespraakjes volgde er een dansje door drie kleine kleuters van 3/4 jaar.
Dan weer wat toespraakjes, weer een dansje. Uiteindelijk een iet wat lange toespraak van de directeur, waar de gemiddelde leerling niet echt naar luisterde (het is ook overal hetzelfde)en toen kreeg ik ook nog cadeautjes. Een hele mooie Boeddha, wat tierelantijnen, bloemetjes en een nepalese pop in klederdracht en een soort getuigschrift, wat alleen al door de prachtige lijst heel bijzonder is om te zien. Als mijn collega's lezen wat er op dit mooie papiertje staat, dan weet iedereen weer waar het om draait in het leven!Ik zal hem dinsdag uiteraard mee naar school nemen!
Uiteindelijk kreeg ik nog een tika op mijn hoofd geplakt. Dit heb ik tot nu toe kunnen ontlopen, maar in dit geval wilde ik wel een uitzondering maken. Van rode verf, rijst en wat water is een papje gemaakt en daar neem je dan een kloddertje van en dat druk je op het voorhoofd van degene die de tika krijgt.
Vervolgens moest ik elke leerling van de school (95kids) ook een tika geven, wat wel weer eervol is om te doen. Ik zei wel tegen een docent: fijn dat jullie nog geen 200 leerlingen hebben, want anders stond ik hier nog wel even...
Voor de leerlingen had ik snoep mee en voor de docenten chocolade (daar zijn ze hier dol op en is meestal niet te betalen voor ze), foto's en nog wat ballonnen.
Kortom een mooi afscheid, dat me nog wel even zal bij blijven. Al is het maar omdat mijn handen rood zijn van de rode verf van de tika's uitdelen...
Alleen morgen nog en dan is het echt over...
Maar ik heb erg veel zin om iedereen weer te zien!
Kus Hanneke
Ik werd om ongeveer half elf op school verwacht en was er natuurlijk als echte nederlander (dat leer je niet af) keurig op tijd. Maar op z'n nepalees moest ik nog even geduld hebben, want ze moesten alles nog klaar zetten en nog een beetje oefenen. Ondertussen fotografeerde ik dan de school nog maar eens, want gisteren alle posters, wandkaarten en zelfgemaakte kaarten van de leerlingen uit Nederland opgehangen.
Om elf uur was het dan zover. De leerlingen zaten op bankjes in een kringetje om een tafel heen en achter de tafel mocht ik plaatsnemen. Uit elke klas hadden ze een toespraakje uit hun hoofd geleerd, dus per klas zijn er dan twee a drie leerlingen die deze toespraak op komen zeggen (allemaal dezelfde tekst natuurlijk). In de toespraak bedankten ze me voor alles en dat ze me zouden missen en dat ik wel een keer terug moest komen. Heel schattig. Na een paar toespraakjes volgde er een dansje door drie kleine kleuters van 3/4 jaar.
Dan weer wat toespraakjes, weer een dansje. Uiteindelijk een iet wat lange toespraak van de directeur, waar de gemiddelde leerling niet echt naar luisterde (het is ook overal hetzelfde)en toen kreeg ik ook nog cadeautjes. Een hele mooie Boeddha, wat tierelantijnen, bloemetjes en een nepalese pop in klederdracht en een soort getuigschrift, wat alleen al door de prachtige lijst heel bijzonder is om te zien. Als mijn collega's lezen wat er op dit mooie papiertje staat, dan weet iedereen weer waar het om draait in het leven!Ik zal hem dinsdag uiteraard mee naar school nemen!
Uiteindelijk kreeg ik nog een tika op mijn hoofd geplakt. Dit heb ik tot nu toe kunnen ontlopen, maar in dit geval wilde ik wel een uitzondering maken. Van rode verf, rijst en wat water is een papje gemaakt en daar neem je dan een kloddertje van en dat druk je op het voorhoofd van degene die de tika krijgt.
Vervolgens moest ik elke leerling van de school (95kids) ook een tika geven, wat wel weer eervol is om te doen. Ik zei wel tegen een docent: fijn dat jullie nog geen 200 leerlingen hebben, want anders stond ik hier nog wel even...
Voor de leerlingen had ik snoep mee en voor de docenten chocolade (daar zijn ze hier dol op en is meestal niet te betalen voor ze), foto's en nog wat ballonnen.
Kortom een mooi afscheid, dat me nog wel even zal bij blijven. Al is het maar omdat mijn handen rood zijn van de rode verf van de tika's uitdelen...
Alleen morgen nog en dan is het echt over...
Maar ik heb erg veel zin om iedereen weer te zien!
Kus Hanneke
maandag 5 mei 2008
trots op mezelf
Lieve allemaal!
Daar was ik weer, terug in Bhaktapur! Na vier lange weken door hoge bergen en soms ook diepe dalen, ben ik weer terug in mijn eigen stad! En ik kan alleen maar zeggen het was geweldig!!!
De tocht begon met een busrit vanuit kathmandu. Normaal doe je daar 6 tot 7 uur over, maar wij reisden de dag voor de verkiezingen en de regering had een soort reisverbod afgekondigd. Er was dan ook geen kip op de weg en in krap 5 uur stonden we op de plek waar we de volgende dag zouden gaan lopen!
Vanaf nu begon het 'afzien'. Dat wil zeggen, soms hele simpele kamers, met alleen een plastic zijltje als muur, koude douches (als die er al waren) en hurkwc's. Soms echt alleen een gat in de grond. Omdat alle lodges beschikten over een keuken met 1 vuurtje of kookpit was het verstandig dat we met de hele groep hetzelfde zouden eten (18 man). Na een week komt de 'fried rice' of de 'fried macaroni' je dan toch al wel een beetje je neus uit!
Het lopen was prachtig. We starten op 890 meter, met 18 nederlanders, 9 dragers en 2 gidsen en lopen in 10 dagen naar 5416 meter. Dat betekent natuurlijk elke dag redelijk klimmen, maar echt zwaar was het niet. Mooie paden, liefelijke dorpjes, spannende hangbruggen (soms echt doodeng) of een karavaan met ezeltjes, die goederen naar boven brengen was het dagelijkse ritueel!
Na 9 dagen sliepen we op 4450 meter in Thorung Phedi. Dit is de laatste stop voor de pas, waar we overheen moeten. De pas ligt op 5416 meter.
Slapen op deze hoogte is vreemd en moeilijk, er is weinig zuurstof in de lucht en elke stap die je zet is zwaar. Elke ochtend werd ik wakker met een opgezet gezicht, alleen al van het tekort aan zuurstof. Uiteindelijk heb ik, behalve wat hoofdpijn, niet echt last gehad van hoogteziekte. Een aantal mensen uit de groep wel, maar iedereen heeft wel steeds verder kunnen lopen.
's nachts om 4uur vertrokken we dan eindelijk voor de grote tocht. Om de pas over te komen moesten we die dag 1000 meter stijgen en ik kan iedereen garanderen: op 5000 meter hoogte is dat geen pretje!
Tot aan de 5000 meter ging het eigenlijk ook heel prima. Eerst was het nog donker, maar rond 5uur werd het licht en kwam de zon op. Eenmaal op die 5000 meter aangekomen, even gepauzeerd en een kopje thee gedronken (kostte boven op de berg gewoon 2 euro...)
Na de pauze was het slechts nog 400 meter stijgen... dit waren de zwaarste en heftigste passen uit mijn leven! Totaal hebben we er ruim 3 uur over gedaan om boven te komen, zo weinig zuurstof was er in de lucht en elke 10 stappen was het uitrusten!
Heftig, maar dan wel zo gaaf als je uiteindelijk gezond op 5416 meter staat!
Boven op de Thorung La heb ik volgens goed gebruik nog wat gebedsvlaggetjes opgehangen en na wat genieten was het tijd voor de afdaling van 1600meter...pffff dat is misschien wel net zo heftig!
de dagen daarna was het vooral dalen, dalen, dalen...er zat nog 1 dag in met een pittige stijging, maar daarna weer dalen en dalen. Het gedeelte na de Thorung la was minder spectaculair, bovendien is dit deel van Nepal net ontwikkeld en wordt er een weg aan gelegd. Dit betekent toch wel dat er 1 keer per uur een auto langskomt, dat er minder gebruik gemaakt wordt van pakezeltjes en dat de charme dus verdwijnt. Voor de bevolking is het overigens super dat dit gebeurt, want ze hebben de ontwikkeling echt nodig!
Na 3 en halve week lopen kwamen we uiteindelijk weer in de bewoonde wereld. De tocht eindigde in Pokhara, een hippe en relaxte stad, waar we dus ook enkele dagen hebben gerelaxed! Ik heb zelfs nog geparaglaid (hoe schrijf je dat?) maar goed, echt gevlogen als een vogeltje...eigenlijk doodeng, maar wel heel gaaf!
Daarna met een aantal mensen van de reisgroep naar Bhaktapur gegaan, het schooltje laten zien en nog even lekker genoten. De groep is gisteren vertrokken, en ik geniet nog 4 dagen van Nepal!
De conclusie na deze super tocht is:
* Lopen op grote hoogte is een superervaring en smaakt naar meer...Misschien kan ik volgend jaar rond deze tijd weer vrij krijgen om dan bijvoorbeeld rond de Mount Everest te lopen?
* 35 blaren gelopen en dus mijn schoenen aan het einde van de tocht aan een drager geschonken. In Nederland is het, na 10 jaar, tijd voor de aanschaf van nieuwe bergschoenen!
* De himalaya is prachtig. Ik had mijn hart al verloren aan Nepal, maar nu ook nog aan de Himalaya...
Dikke kus,
Hanneke
PS.1. hebben op 30 april gewoon koninginnedag gevierd in Nepal, vanuit de ambassade werd er een echt oranjefeestje gevierd! met haring en oranjebitter...en verder net als in Nederland: veel drank!
PS.2. Heb nog wat foto's van het schooltje geupload op de fotosite. die van de trekking doe ik thuis wel weer, dat kost me nu te veel tijd en roepies...
PS.3. Misschien van de week nog 1 bericht en anders tot in Nederland. Ik vlieg vrijdag naar huis! Ik zal het hier wel missen, maar ik wil nu ook wel graag naar huis!
Daar was ik weer, terug in Bhaktapur! Na vier lange weken door hoge bergen en soms ook diepe dalen, ben ik weer terug in mijn eigen stad! En ik kan alleen maar zeggen het was geweldig!!!
De tocht begon met een busrit vanuit kathmandu. Normaal doe je daar 6 tot 7 uur over, maar wij reisden de dag voor de verkiezingen en de regering had een soort reisverbod afgekondigd. Er was dan ook geen kip op de weg en in krap 5 uur stonden we op de plek waar we de volgende dag zouden gaan lopen!
Vanaf nu begon het 'afzien'. Dat wil zeggen, soms hele simpele kamers, met alleen een plastic zijltje als muur, koude douches (als die er al waren) en hurkwc's. Soms echt alleen een gat in de grond. Omdat alle lodges beschikten over een keuken met 1 vuurtje of kookpit was het verstandig dat we met de hele groep hetzelfde zouden eten (18 man). Na een week komt de 'fried rice' of de 'fried macaroni' je dan toch al wel een beetje je neus uit!
Het lopen was prachtig. We starten op 890 meter, met 18 nederlanders, 9 dragers en 2 gidsen en lopen in 10 dagen naar 5416 meter. Dat betekent natuurlijk elke dag redelijk klimmen, maar echt zwaar was het niet. Mooie paden, liefelijke dorpjes, spannende hangbruggen (soms echt doodeng) of een karavaan met ezeltjes, die goederen naar boven brengen was het dagelijkse ritueel!
Na 9 dagen sliepen we op 4450 meter in Thorung Phedi. Dit is de laatste stop voor de pas, waar we overheen moeten. De pas ligt op 5416 meter.
Slapen op deze hoogte is vreemd en moeilijk, er is weinig zuurstof in de lucht en elke stap die je zet is zwaar. Elke ochtend werd ik wakker met een opgezet gezicht, alleen al van het tekort aan zuurstof. Uiteindelijk heb ik, behalve wat hoofdpijn, niet echt last gehad van hoogteziekte. Een aantal mensen uit de groep wel, maar iedereen heeft wel steeds verder kunnen lopen.
's nachts om 4uur vertrokken we dan eindelijk voor de grote tocht. Om de pas over te komen moesten we die dag 1000 meter stijgen en ik kan iedereen garanderen: op 5000 meter hoogte is dat geen pretje!
Tot aan de 5000 meter ging het eigenlijk ook heel prima. Eerst was het nog donker, maar rond 5uur werd het licht en kwam de zon op. Eenmaal op die 5000 meter aangekomen, even gepauzeerd en een kopje thee gedronken (kostte boven op de berg gewoon 2 euro...)
Na de pauze was het slechts nog 400 meter stijgen... dit waren de zwaarste en heftigste passen uit mijn leven! Totaal hebben we er ruim 3 uur over gedaan om boven te komen, zo weinig zuurstof was er in de lucht en elke 10 stappen was het uitrusten!
Heftig, maar dan wel zo gaaf als je uiteindelijk gezond op 5416 meter staat!
Boven op de Thorung La heb ik volgens goed gebruik nog wat gebedsvlaggetjes opgehangen en na wat genieten was het tijd voor de afdaling van 1600meter...pffff dat is misschien wel net zo heftig!
de dagen daarna was het vooral dalen, dalen, dalen...er zat nog 1 dag in met een pittige stijging, maar daarna weer dalen en dalen. Het gedeelte na de Thorung la was minder spectaculair, bovendien is dit deel van Nepal net ontwikkeld en wordt er een weg aan gelegd. Dit betekent toch wel dat er 1 keer per uur een auto langskomt, dat er minder gebruik gemaakt wordt van pakezeltjes en dat de charme dus verdwijnt. Voor de bevolking is het overigens super dat dit gebeurt, want ze hebben de ontwikkeling echt nodig!
Na 3 en halve week lopen kwamen we uiteindelijk weer in de bewoonde wereld. De tocht eindigde in Pokhara, een hippe en relaxte stad, waar we dus ook enkele dagen hebben gerelaxed! Ik heb zelfs nog geparaglaid (hoe schrijf je dat?) maar goed, echt gevlogen als een vogeltje...eigenlijk doodeng, maar wel heel gaaf!
Daarna met een aantal mensen van de reisgroep naar Bhaktapur gegaan, het schooltje laten zien en nog even lekker genoten. De groep is gisteren vertrokken, en ik geniet nog 4 dagen van Nepal!
De conclusie na deze super tocht is:
* Lopen op grote hoogte is een superervaring en smaakt naar meer...Misschien kan ik volgend jaar rond deze tijd weer vrij krijgen om dan bijvoorbeeld rond de Mount Everest te lopen?
* 35 blaren gelopen en dus mijn schoenen aan het einde van de tocht aan een drager geschonken. In Nederland is het, na 10 jaar, tijd voor de aanschaf van nieuwe bergschoenen!
* De himalaya is prachtig. Ik had mijn hart al verloren aan Nepal, maar nu ook nog aan de Himalaya...
Dikke kus,
Hanneke
PS.1. hebben op 30 april gewoon koninginnedag gevierd in Nepal, vanuit de ambassade werd er een echt oranjefeestje gevierd! met haring en oranjebitter...en verder net als in Nederland: veel drank!
PS.2. Heb nog wat foto's van het schooltje geupload op de fotosite. die van de trekking doe ik thuis wel weer, dat kost me nu te veel tijd en roepies...
PS.3. Misschien van de week nog 1 bericht en anders tot in Nederland. Ik vlieg vrijdag naar huis! Ik zal het hier wel missen, maar ik wil nu ook wel graag naar huis!
maandag 7 april 2008
Het is zover...
Het is vandaag voorlopig mijn laatste dagje in Bhaktapur, en daarom was het vanochtend zo helder, dat ik EINDELIJK de Himalaya gezien heb!
Vanavond vertrek ik naar Kathmandu, waar rond 7en de reisgroep en Moniqueje uit Nederland zullen arriveren!
Want morgen of overmorgen vertrekken we de bergen in! Officieel is het overmorgen, maar gezien de verkiezingen en de lokale onrusten zo hier en daar, kan het best zijn dat we een dagje eerder op de bus naar Besisahar vertrekken!
De verkiezingscampagnes zijn in volle gang, want dagelijks zijn er optochten door de straten van Bhaktapur. Elke dag van een andere partij. Iedere middag is er dan op het Taumadhi-plein een groot 'gedoe' met sprekers, dansjes en andere imponerende middelen om het volk zover te krijgen dat ze op die partij gaan stemmen.
Er stond een overzicht van alle partijen in de krant, met een samenvatting van wat iedereen nou echt wilde en beloofd, maar ook dat is allemaal 1 pot nat. Ze zijn allemaal even vaag, beloven een president, maar niet hoe die er gaat komen. veel partijen hebben een communistische inslag en communistische symbolen, maar niemand weet hier eigenlijk wat communisme is. Geen enkele partij, met een communistisch symbool, heeft een communistische partijprogramma, want natuurlijk erg wonderlijk is.
De voorspellingen over wat er na de verkiezingen gaat gebeuren is wisselend, maar onrustig zal het wel even worden. De maoisten hebben beloofd dat als ze de verkiezingen verliezen (wat denkbaar is) dat ze weer zullen gaan actievoeren...een lekkere vorm van democratie zullen we maar zeggen!
Ik zit dan toch hopelijk veilig in de bergen en kom weer terug als de gemoederen een beetje bedaard zijn.
Tijdens de trekking ga ik er vanuit, dat ik niet over het internet beschik, dus mijn weblog zal voor de komende 20 dagen niet voorzien worden van nieuwe verhalen, maar daarna zal ik natuurlijk in geuren en kleuren mijn (hopelijk) prachtige en succesvolle tocht beschrijven!
Na terugkomst uit de bergen had ik officieel nog drie dagen in Nepal, maar het is mij vandaag gelukt om mijn ticket te verlengen en de terugvlucht te wijzigen!!! Als het allemaal goed is (dat hoor ik morgen) vlieg ik nu terug op vrijdag 9 mei en heb dus na de trektocht nog een ruime week om van iedereen afscheid te nemen, uit te rusten, nog meer souverniers te kopen en nog een keer naar school te gaan om te kijken hoe het allemaal geworden is, want daar zijn ze dan al een end gevorderd (het schilderwerk is bijna af, de kastjes en de boeken staan bijna op hun plek, maar de foto's moet ik nog uploaden, dus dat zal nog even duren (tot na de trekking))
Hoe dan ook, voor dit moment ben ik er helemaal klaar voor! Ik heb weken kunnen acclimatiseren op 1300meter hoogte en kunnen genieten van het Nepalese land en volk, ben lekker uitgerust, dus ik ga ervoor in de bergen!
De groep die vanavond aankomt heeft helaas een ongunstiger schema, want ze zijn ten eerste dik 24 uur onderweg geweest om er te komen, hebben een jetlag en moeten nog even aan alles wennen, maar daar doet de nepalese reisorganisatie niet zo moeilijk over, want ze vertrekken gewoon de volgende dag de bergen in! Maar ook dat gaat vast wel goedkomen!
Dus tot over een dag of 20!
Dikke kus,
Hanneke
Vanavond vertrek ik naar Kathmandu, waar rond 7en de reisgroep en Moniqueje uit Nederland zullen arriveren!
Want morgen of overmorgen vertrekken we de bergen in! Officieel is het overmorgen, maar gezien de verkiezingen en de lokale onrusten zo hier en daar, kan het best zijn dat we een dagje eerder op de bus naar Besisahar vertrekken!
De verkiezingscampagnes zijn in volle gang, want dagelijks zijn er optochten door de straten van Bhaktapur. Elke dag van een andere partij. Iedere middag is er dan op het Taumadhi-plein een groot 'gedoe' met sprekers, dansjes en andere imponerende middelen om het volk zover te krijgen dat ze op die partij gaan stemmen.
Er stond een overzicht van alle partijen in de krant, met een samenvatting van wat iedereen nou echt wilde en beloofd, maar ook dat is allemaal 1 pot nat. Ze zijn allemaal even vaag, beloven een president, maar niet hoe die er gaat komen. veel partijen hebben een communistische inslag en communistische symbolen, maar niemand weet hier eigenlijk wat communisme is. Geen enkele partij, met een communistisch symbool, heeft een communistische partijprogramma, want natuurlijk erg wonderlijk is.
De voorspellingen over wat er na de verkiezingen gaat gebeuren is wisselend, maar onrustig zal het wel even worden. De maoisten hebben beloofd dat als ze de verkiezingen verliezen (wat denkbaar is) dat ze weer zullen gaan actievoeren...een lekkere vorm van democratie zullen we maar zeggen!
Ik zit dan toch hopelijk veilig in de bergen en kom weer terug als de gemoederen een beetje bedaard zijn.
Tijdens de trekking ga ik er vanuit, dat ik niet over het internet beschik, dus mijn weblog zal voor de komende 20 dagen niet voorzien worden van nieuwe verhalen, maar daarna zal ik natuurlijk in geuren en kleuren mijn (hopelijk) prachtige en succesvolle tocht beschrijven!
Na terugkomst uit de bergen had ik officieel nog drie dagen in Nepal, maar het is mij vandaag gelukt om mijn ticket te verlengen en de terugvlucht te wijzigen!!! Als het allemaal goed is (dat hoor ik morgen) vlieg ik nu terug op vrijdag 9 mei en heb dus na de trektocht nog een ruime week om van iedereen afscheid te nemen, uit te rusten, nog meer souverniers te kopen en nog een keer naar school te gaan om te kijken hoe het allemaal geworden is, want daar zijn ze dan al een end gevorderd (het schilderwerk is bijna af, de kastjes en de boeken staan bijna op hun plek, maar de foto's moet ik nog uploaden, dus dat zal nog even duren (tot na de trekking))
Hoe dan ook, voor dit moment ben ik er helemaal klaar voor! Ik heb weken kunnen acclimatiseren op 1300meter hoogte en kunnen genieten van het Nepalese land en volk, ben lekker uitgerust, dus ik ga ervoor in de bergen!
De groep die vanavond aankomt heeft helaas een ongunstiger schema, want ze zijn ten eerste dik 24 uur onderweg geweest om er te komen, hebben een jetlag en moeten nog even aan alles wennen, maar daar doet de nepalese reisorganisatie niet zo moeilijk over, want ze vertrekken gewoon de volgende dag de bergen in! Maar ook dat gaat vast wel goedkomen!
Dus tot over een dag of 20!
Dikke kus,
Hanneke
donderdag 3 april 2008
Leven en dood
Als je in Nepal geboren wordt, is dat niet zo’n heel bijzondere gebeurtenis, Tenzij je een jongen bent.
Dat komt omdat jongens hier erg belangrijk zijn, terwijl meisjes toch meer als een blok aan het been gezien worden. Als ouders moeten kiezen tussen welk kind een opleiding krijgt, omdat ze maar geld hebben voor 1 kind, dan kiest men de jongen. Gelukkig is het steeds vaker mogelijk dat zowel jongens als meisjes naar school gaan.
Als je eenmaal volwassen bent, dan regelen je ouders een huwelijk. Als je een meisje bent, ga je daarna bij de familie van je nieuwe man wonen. Ben je een jongen dan komt je nieuwe vrouw in jouw familiehuis wonen. De taak van vrouwen is het huishouden doen, water halen, koken, wassen en de kinderen verzorgen. Alleen in arme gezinnen werkt de vrouw ook, maar dat heeft te maken met de noodzaak om te overleven. Getrouwde vrouwen worden pas echt gerespecteerd als ze zonen baren.
De dood is tegenover de geboorte een veel belangrijkere gebeurtenis. Tenslotte geloven de mensen hier dat je na de dood naar een andere wereld gaat en uiteindelijk weer terugkomt op aarde.
Als er iemand in de familie overlijdt, dan gaan de vrouwen de straat op. De vrouwen jammeren, huilen en treuren en roepen ondertussen wie er dood is van de familie. Op deze manier kan iedereen van de familie naar het familiehuis terugkeren (ook getrouwde dochters).
Pas als de oudste zoon (of broer) er is, kan het crematieritueel beginnen. Soms kan dit dus binnen een paar uur geregeld zijn.
Het lichaam wordt naar de heilige rivier gebracht. In Bhaktapur is dat iets buiten de stad. De bekendste en heiligste crematieplaats is Pashupatinath vlak bij Kathmandu.
De mannen van de familie brengen de dode naar de rivier. De vrouwen lopen er wel achteraan, maar zijn vanaf nu niet meer betrokken bij het ritueel. Alleen als het de echtgenote is van de overledene dan zal zij bij de brandstapel haar rode armbanden (bengels) breken en in het vuur gooien. (iedere getrouwde vrouw draagt rode bengels en een rode tika (stip op voorhoofd). Zwart is voor ongetrouwde vrouwen)
De mannen wassen de dode met het water uit de heilige rivier (die overigens zo smerig is, dat je er nog niet 1 vinger in durft te steken)
Daarna reinigen ze de mond van de dode, zodat alle ‘zondige’ dingen die je in je leven hebt gezegd nu gereinigd zijn. Dit is belangrijk omdat je rein naar de ‘hemel’ moet.
Ondertussen wordt de brandstapel klaar gezet. Als het lijk helemaal gewassen is en gezuiverd, dan wordt het nog gezegend met tika-poeder, water en de mannen lopen er 3 keer om heen.
De oudste man of broer is uiteindelijk degene die het vuur aansteekt. En dan is het wachten totdat het uitgebrand is. Dit duurt ongeveer een uurtje of vier. Daarna schuiven ze de asresten zo hup de heilige rivier in, waar een dorpje verderop de mensen zich lekker staan te wassen of water halen...
Dit alles is tegen een klein tarief in Pashupatinath te bezichtigen. Gisteren ben ik er wezen kijken. Alles is openbaar en zichtbaar voor iedereen. Zeker in Pashupatinath is het net een fabriek, want er wordt elk uur wel een vers lijk binnengebracht. De ceremonie van het wassen en reinigen is erg indrukwekkend, maar ook heel vreemd dat je naar de crematie van een vreemde zit te kijken.
In Pashupatinath is het wel een prachtig complex met mooie tempels en gebouwen. In Bhaktapur is slechts een kleine ‘tempel’ en dus iets meer voor de gewone mens.
De traditie wil dat mannen uit de familie, na het overlijden van iemand een jaar lang in het wit lopen, na 13 dagen hun hoofd kaalscheren (op een klein plukje na achterop) en dat ze 13 dagen geen vlees eten en alcohol drinken. Bovendien leef je een jaar lang sober en zonder al te veel lol (hoe ze dat precies doen weet ik niet, maar dit werd mij verteld)
Kortom weer een leerzame en indrukwekkende dag.
Daarna nog een bezoekje gebracht aan Swayambhunath, een stupa boven op een berg. Mooi, maar als je al in Bouddhanath geweest bent (en dat was ik al) dan is deze iets minder bijzonder!
Nog 4 dagen en dan begint de trekking! De tijd vliegt...
Dat komt omdat jongens hier erg belangrijk zijn, terwijl meisjes toch meer als een blok aan het been gezien worden. Als ouders moeten kiezen tussen welk kind een opleiding krijgt, omdat ze maar geld hebben voor 1 kind, dan kiest men de jongen. Gelukkig is het steeds vaker mogelijk dat zowel jongens als meisjes naar school gaan.
Als je eenmaal volwassen bent, dan regelen je ouders een huwelijk. Als je een meisje bent, ga je daarna bij de familie van je nieuwe man wonen. Ben je een jongen dan komt je nieuwe vrouw in jouw familiehuis wonen. De taak van vrouwen is het huishouden doen, water halen, koken, wassen en de kinderen verzorgen. Alleen in arme gezinnen werkt de vrouw ook, maar dat heeft te maken met de noodzaak om te overleven. Getrouwde vrouwen worden pas echt gerespecteerd als ze zonen baren.
De dood is tegenover de geboorte een veel belangrijkere gebeurtenis. Tenslotte geloven de mensen hier dat je na de dood naar een andere wereld gaat en uiteindelijk weer terugkomt op aarde.
Als er iemand in de familie overlijdt, dan gaan de vrouwen de straat op. De vrouwen jammeren, huilen en treuren en roepen ondertussen wie er dood is van de familie. Op deze manier kan iedereen van de familie naar het familiehuis terugkeren (ook getrouwde dochters).
Pas als de oudste zoon (of broer) er is, kan het crematieritueel beginnen. Soms kan dit dus binnen een paar uur geregeld zijn.
Het lichaam wordt naar de heilige rivier gebracht. In Bhaktapur is dat iets buiten de stad. De bekendste en heiligste crematieplaats is Pashupatinath vlak bij Kathmandu.
De mannen van de familie brengen de dode naar de rivier. De vrouwen lopen er wel achteraan, maar zijn vanaf nu niet meer betrokken bij het ritueel. Alleen als het de echtgenote is van de overledene dan zal zij bij de brandstapel haar rode armbanden (bengels) breken en in het vuur gooien. (iedere getrouwde vrouw draagt rode bengels en een rode tika (stip op voorhoofd). Zwart is voor ongetrouwde vrouwen)
De mannen wassen de dode met het water uit de heilige rivier (die overigens zo smerig is, dat je er nog niet 1 vinger in durft te steken)
Daarna reinigen ze de mond van de dode, zodat alle ‘zondige’ dingen die je in je leven hebt gezegd nu gereinigd zijn. Dit is belangrijk omdat je rein naar de ‘hemel’ moet.
Ondertussen wordt de brandstapel klaar gezet. Als het lijk helemaal gewassen is en gezuiverd, dan wordt het nog gezegend met tika-poeder, water en de mannen lopen er 3 keer om heen.
De oudste man of broer is uiteindelijk degene die het vuur aansteekt. En dan is het wachten totdat het uitgebrand is. Dit duurt ongeveer een uurtje of vier. Daarna schuiven ze de asresten zo hup de heilige rivier in, waar een dorpje verderop de mensen zich lekker staan te wassen of water halen...
Dit alles is tegen een klein tarief in Pashupatinath te bezichtigen. Gisteren ben ik er wezen kijken. Alles is openbaar en zichtbaar voor iedereen. Zeker in Pashupatinath is het net een fabriek, want er wordt elk uur wel een vers lijk binnengebracht. De ceremonie van het wassen en reinigen is erg indrukwekkend, maar ook heel vreemd dat je naar de crematie van een vreemde zit te kijken.
In Pashupatinath is het wel een prachtig complex met mooie tempels en gebouwen. In Bhaktapur is slechts een kleine ‘tempel’ en dus iets meer voor de gewone mens.
De traditie wil dat mannen uit de familie, na het overlijden van iemand een jaar lang in het wit lopen, na 13 dagen hun hoofd kaalscheren (op een klein plukje na achterop) en dat ze 13 dagen geen vlees eten en alcohol drinken. Bovendien leef je een jaar lang sober en zonder al te veel lol (hoe ze dat precies doen weet ik niet, maar dit werd mij verteld)
Kortom weer een leerzame en indrukwekkende dag.
Daarna nog een bezoekje gebracht aan Swayambhunath, een stupa boven op een berg. Mooi, maar als je al in Bouddhanath geweest bent (en dat was ik al) dan is deze iets minder bijzonder!
Nog 4 dagen en dan begint de trekking! De tijd vliegt...
zondag 30 maart 2008
Tussen de olifanten. Neushoorns en krokodillen!
Woensdagochtend om 5.45uur zouden we vertrekken naar Chitwan. De avond ervoor hoorden we van Nilam (de plaatselijke reisagent die alles voor je kan regelen) dat er iets mis was met de bus. Uit voorzorgsmaatregelen (?) ging de bus morgen niet. Dit kon ik me in een land als Nepal niet voorstellen, maar gelukkig had hij een andere oplossing; we konden een bus later nemen of met de auto gaan. Voor 1000 roepie p.p. extra kozen we voor de auto, want dat reist wel en stuk rustiger.
Het is slechts 120km naar Chitwan, en waar wij in Nederland ongeveer een uur over doen, maak je er in Nepal een lekkere dagtocht van! De gemiddelde snelheid is hier ongeveer 20km per uur, dus dat schiet lekker op!
Om half negen vertrokken, om vervolgens om half drie aan te komen! Eenmaal in Chitwan komt de tropische warmte op je af en is het genieten.
De middag brachten we door in het Elefant Breeding center, waar de olifanten gefokt en getraind worden, maar waar er vooral gewerkt wordt aan het niet uit laten sterven van deze dieren. Er waren wat kleine, net geboren olifantjes, dus dat was erg schattig!
‘s Avonds kwam ik erachter dat ik niet alleen op mijn kamer sliep, want er zat een kleine gekko aan de binnenkant. In dieren vangen ben ik geen held, maar gelukkig wist ik vanuit Indonesie dat deze beesten weinig doen, behalve lawaai maken (ze roepen heel hard: gekko,gekko) en muggen eten. Ik vond het een beetje zielig voor mijn nieuwe vriendje, want er waren binnen geen muggen en buiten wel!
De volgende dag al vroeg op, omdat we daal bahd gingen koken bij de plaatselijke bevolking. Het volk dat hier woont is het Tharu volk en hebben, zoals in zoveel regio’s in Nepal een eigen taal, cultuur en gewoonten. Het was ook een heel ander type mens, dan de Newaren in Bhaktapur.
De vrouwen spraken geen Engels, en wij geen Nepali, dus dat was een mooi begin. Zij zouden ons aan vertellen en laten zien hoe ze hun dagelijkse eten maken.
Om te beginnen moesten we vuur maken. Voor de duidelijkheid: we waren in een lemen hutje, alles gaat op de grond (kleibodem) en er zijn geen meubels. Zitten doe je op je hurken, maar voor ons waren er ook rieten matjes. Vuur maken ging in een gat in de bodem van het huisje! Nou heb ik weinig padvinderskwaliteiten, dus de vrouwen vonden dat ik het maar niet goed deed. Ondertussen waren Wienky en Pienky rijst en linzen aan het wassen bij de waterpomp aan het einde van de ‘straat’.
Toen het vuur eenmaal goed genoeg was, konden de pannen met rijst en linzen op het vuur. Ondertussen gingen wij verder met het schillen van de aardappels (met een mes zo groot, dat het eigenlijk niet handig was, zeker 30cm lang)
Na het schillen moesten ze in plakjes gesneden worden. Dat doe je door het mes tussen je voeten te zetten (je zit nog steeds op je hurken) en dan druk je vervolgens aan het einde van het mes de aardappel eroverheen, dan heb je plakjes…
Zo verging het ook de knoflook, uien, en andere kruiden. Elke keer als er iets afgewassen moest worden, liep je dus helemaal naar de andere kant van het dorp voor de waterpomp. Afwasmiddel kennen ze niet, dus ze gebruiken stroo met koeienpoep om te schuren en daarna spoelen ze het goed af. (ja dat valt onder de categorie: niet nadenken)
Na 2 uur intensief kokkerellen was onze lunch klaar! Een heerlijk daal bahd met een heerlijke curry!
De middag hebben wij verbracht tussen de olifanten. We mochten de olifant wassen (met een steen scrubben) en als je erop ging zitten en dombo ging staan, dan spoot ie met zijn slurf water over je heen (olifantendouche)
Het scrubben van dombo ging nog wel, maar erop gaan zitten vond Hanneke een beetje te groot…dus heeft ze de brave taak op zich genomen om te fotograferen…
Vrijdagochtend was het weer vroeg dag, want we vertrokken om 7 uur (nepali time = 7.30) met een kano over de rivier de jungle in. Onderweg hebben we 1 heuse krokodil gezien en een boel prachtige vogels (aangezien ik volgens mijn moeder nog een duif van een mus kan onderscheiden, moet ik ook nu de bijzondere vogelnamen schuldig blijven, maar mooi waren ze wel)
Het varen in de kano was rustgevend, behalve dan dat de boot lek was en de gids achter mij steeds aan het hozen was, zodat we niet zouden zinken. (wat in de krokodillenrivier niet aan te raden is…)
Na een uurtje varen begonnen we aan onze jungletour. Een echte wandeling op zoek naar Tijgers, neushoorns en ander wild! Van te voren klonk een wandeling door de jungle heel gezellig, maar eenmaal een stap in het dichte woud gezet te hebben realiseerde ik me dat het tegenkomen van eerder genoemde dieren natuurlijk niet zo prettig is als je je wandelend door de jungle begeeft… De gids vertelde dat als we 1 van deze dieren zouden tegenkomen , dan moet je in een boom klimmen (?). Het grootste deel van onze tocht liepen we door olifantengras (een soort heel hoog riet), daar was geen boom te bekennen, dus dat klimt makkelijk omhoog…
Onze gids was goed in het vinden en volgen van de sporen. We hebben sporen gezien van neushoorns, tijgers, wilde zwijnen, herten. Het zit er allemaal. Maar ik was heeeeel erg blij dat ik geen beest gezien heb, want de stress die dan ontstaat zou betekenen dat ik toch geen fototoestel kan pakken om het bewijs te fotograferen…
Na dik twee uur sjokken door de warme jungle (die soms meer op de utrechtse heuvelrug leek, maar goed) zijn we veilig het woud weer uitgekomen. De score was tot dat moment:
1 krokodil, vogels, 2 achterwerken van een hertachtig soort, 30 loslopende apen en 1 citroenvlinder!
De middag zouden we gaan wandelen met een olifant. Dat wil zeggen: wij in een bakkie bovenop een olifant. Dat betekent in de praktijk: 2 uur schuddend en schommeld heen een weer geshaked worden totdat je bijna tot milkshake verworden bent. Maar we hebben wel wild gezien!
8 neushoorns, waarvan 2 baby’s, heel veel reeen, herten, maar helaas geen tijger! Bovenop de olifant zijn de dieren niet bang en lopen ze niet weg. Ze zien de olifant niet als een bedreiging.
Inmiddels heb ik een lichte spit aan de olifantenrit overgehouden, maar dat mocht de pret niet drukken!
Vrijdagochtend was alweer het einde van mijn verblijf in het tropische wereldje! Nienke en wienke vertrokken richting Besisahar, omdat ze de trekking gaan lopen en ik vertrok met de bus terug naar Bhaktapur. Een heerlijke busrit van slechts 7 uur!pfff…
Eenmaal aangekomen in Kathmandu werd ik opgehaald door Nilam, van het reisburootje, nog een kopje thee gedronken en de trip geevalueerd. Uiteindelijk bracht zijn chauffeur me naar Bhaktapur.
Vlak voor het einde van de rit was er een wegblokkade. Er stonden autobanden in brand en de bevolking was boos! Waar het over ging is me nog niet duidelijk (iets met een kidnapping of een ongeluk) maar we konden niet verder. Uiteindelijk is de chauffeur met me mee gelopen om me veilig voorbij het tumult te brengen en heeft me voor het laatste stuk op de bus gezet!
Ik was weer veilig in het vertrouwde Bhaktapur!
Dikke kus!!!
PS I. Vandaag de school bekeken: het schilderwerk wordt heeel mooi!!!!
PS II. Weer nieuwe foto’s op de website, maar nog niet van Chitwan…
PS III. Sorry voor dit lange epistel, maar er was ook zoveel te vertellen!
Het is slechts 120km naar Chitwan, en waar wij in Nederland ongeveer een uur over doen, maak je er in Nepal een lekkere dagtocht van! De gemiddelde snelheid is hier ongeveer 20km per uur, dus dat schiet lekker op!
Om half negen vertrokken, om vervolgens om half drie aan te komen! Eenmaal in Chitwan komt de tropische warmte op je af en is het genieten.
De middag brachten we door in het Elefant Breeding center, waar de olifanten gefokt en getraind worden, maar waar er vooral gewerkt wordt aan het niet uit laten sterven van deze dieren. Er waren wat kleine, net geboren olifantjes, dus dat was erg schattig!
‘s Avonds kwam ik erachter dat ik niet alleen op mijn kamer sliep, want er zat een kleine gekko aan de binnenkant. In dieren vangen ben ik geen held, maar gelukkig wist ik vanuit Indonesie dat deze beesten weinig doen, behalve lawaai maken (ze roepen heel hard: gekko,gekko) en muggen eten. Ik vond het een beetje zielig voor mijn nieuwe vriendje, want er waren binnen geen muggen en buiten wel!
De volgende dag al vroeg op, omdat we daal bahd gingen koken bij de plaatselijke bevolking. Het volk dat hier woont is het Tharu volk en hebben, zoals in zoveel regio’s in Nepal een eigen taal, cultuur en gewoonten. Het was ook een heel ander type mens, dan de Newaren in Bhaktapur.
De vrouwen spraken geen Engels, en wij geen Nepali, dus dat was een mooi begin. Zij zouden ons aan vertellen en laten zien hoe ze hun dagelijkse eten maken.
Om te beginnen moesten we vuur maken. Voor de duidelijkheid: we waren in een lemen hutje, alles gaat op de grond (kleibodem) en er zijn geen meubels. Zitten doe je op je hurken, maar voor ons waren er ook rieten matjes. Vuur maken ging in een gat in de bodem van het huisje! Nou heb ik weinig padvinderskwaliteiten, dus de vrouwen vonden dat ik het maar niet goed deed. Ondertussen waren Wienky en Pienky rijst en linzen aan het wassen bij de waterpomp aan het einde van de ‘straat’.
Toen het vuur eenmaal goed genoeg was, konden de pannen met rijst en linzen op het vuur. Ondertussen gingen wij verder met het schillen van de aardappels (met een mes zo groot, dat het eigenlijk niet handig was, zeker 30cm lang)
Na het schillen moesten ze in plakjes gesneden worden. Dat doe je door het mes tussen je voeten te zetten (je zit nog steeds op je hurken) en dan druk je vervolgens aan het einde van het mes de aardappel eroverheen, dan heb je plakjes…
Zo verging het ook de knoflook, uien, en andere kruiden. Elke keer als er iets afgewassen moest worden, liep je dus helemaal naar de andere kant van het dorp voor de waterpomp. Afwasmiddel kennen ze niet, dus ze gebruiken stroo met koeienpoep om te schuren en daarna spoelen ze het goed af. (ja dat valt onder de categorie: niet nadenken)
Na 2 uur intensief kokkerellen was onze lunch klaar! Een heerlijk daal bahd met een heerlijke curry!
De middag hebben wij verbracht tussen de olifanten. We mochten de olifant wassen (met een steen scrubben) en als je erop ging zitten en dombo ging staan, dan spoot ie met zijn slurf water over je heen (olifantendouche)
Het scrubben van dombo ging nog wel, maar erop gaan zitten vond Hanneke een beetje te groot…dus heeft ze de brave taak op zich genomen om te fotograferen…
Vrijdagochtend was het weer vroeg dag, want we vertrokken om 7 uur (nepali time = 7.30) met een kano over de rivier de jungle in. Onderweg hebben we 1 heuse krokodil gezien en een boel prachtige vogels (aangezien ik volgens mijn moeder nog een duif van een mus kan onderscheiden, moet ik ook nu de bijzondere vogelnamen schuldig blijven, maar mooi waren ze wel)
Het varen in de kano was rustgevend, behalve dan dat de boot lek was en de gids achter mij steeds aan het hozen was, zodat we niet zouden zinken. (wat in de krokodillenrivier niet aan te raden is…)
Na een uurtje varen begonnen we aan onze jungletour. Een echte wandeling op zoek naar Tijgers, neushoorns en ander wild! Van te voren klonk een wandeling door de jungle heel gezellig, maar eenmaal een stap in het dichte woud gezet te hebben realiseerde ik me dat het tegenkomen van eerder genoemde dieren natuurlijk niet zo prettig is als je je wandelend door de jungle begeeft… De gids vertelde dat als we 1 van deze dieren zouden tegenkomen , dan moet je in een boom klimmen (?). Het grootste deel van onze tocht liepen we door olifantengras (een soort heel hoog riet), daar was geen boom te bekennen, dus dat klimt makkelijk omhoog…
Onze gids was goed in het vinden en volgen van de sporen. We hebben sporen gezien van neushoorns, tijgers, wilde zwijnen, herten. Het zit er allemaal. Maar ik was heeeeel erg blij dat ik geen beest gezien heb, want de stress die dan ontstaat zou betekenen dat ik toch geen fototoestel kan pakken om het bewijs te fotograferen…
Na dik twee uur sjokken door de warme jungle (die soms meer op de utrechtse heuvelrug leek, maar goed) zijn we veilig het woud weer uitgekomen. De score was tot dat moment:
1 krokodil, vogels, 2 achterwerken van een hertachtig soort, 30 loslopende apen en 1 citroenvlinder!
De middag zouden we gaan wandelen met een olifant. Dat wil zeggen: wij in een bakkie bovenop een olifant. Dat betekent in de praktijk: 2 uur schuddend en schommeld heen een weer geshaked worden totdat je bijna tot milkshake verworden bent. Maar we hebben wel wild gezien!
8 neushoorns, waarvan 2 baby’s, heel veel reeen, herten, maar helaas geen tijger! Bovenop de olifant zijn de dieren niet bang en lopen ze niet weg. Ze zien de olifant niet als een bedreiging.
Inmiddels heb ik een lichte spit aan de olifantenrit overgehouden, maar dat mocht de pret niet drukken!
Vrijdagochtend was alweer het einde van mijn verblijf in het tropische wereldje! Nienke en wienke vertrokken richting Besisahar, omdat ze de trekking gaan lopen en ik vertrok met de bus terug naar Bhaktapur. Een heerlijke busrit van slechts 7 uur!pfff…
Eenmaal aangekomen in Kathmandu werd ik opgehaald door Nilam, van het reisburootje, nog een kopje thee gedronken en de trip geevalueerd. Uiteindelijk bracht zijn chauffeur me naar Bhaktapur.
Vlak voor het einde van de rit was er een wegblokkade. Er stonden autobanden in brand en de bevolking was boos! Waar het over ging is me nog niet duidelijk (iets met een kidnapping of een ongeluk) maar we konden niet verder. Uiteindelijk is de chauffeur met me mee gelopen om me veilig voorbij het tumult te brengen en heeft me voor het laatste stuk op de bus gezet!
Ik was weer veilig in het vertrouwde Bhaktapur!
Dikke kus!!!
PS I. Vandaag de school bekeken: het schilderwerk wordt heeel mooi!!!!
PS II. Weer nieuwe foto’s op de website, maar nog niet van Chitwan…
PS III. Sorry voor dit lange epistel, maar er was ook zoveel te vertellen!
dinsdag 25 maart 2008
Het is zomer
Op school zijn de examens begonnen, een soort proefwerkweek eigenlijk. Wat in Nederland met de onderwijstijd moeilijk wordt, kan hier gewoon! 1 proefwerk per dag en dan de rest van de dag lekker studeren (of ze dat doen vraag ik me af, maar goed)
De schilder is ook begonnen met het verven van de lokalen en de muren. Het wordt wel echt mooi! volgende keer komen er foto's!
Vandaag heb ik aan de nursery-class (dat zijn de leerlingen van 2 tot 4, dus zeg maar de peuters) de ballonnen uitgedeeld, die in de pakketjes van 1VD zaten. Nou dit was echt de hit van het jaar! Kinderen helemaal door het dolle heen! Zo leuk om te zien!
Gisteren met Nienke en Wienke naar een overheidsschooltje geweest. Nou 'mijn' school heeft het arm, maar een overheidsschool heeft echt helemaal niets. Gelukkig hebben Wienkie en Pienkie (zo worden ze genoemd door de jongens uit het restaurant) deze school een beetje gesponsord met boeken en kastjes, potloden en krijt.
Alle boeken die ik aan mijn school ga schenken hebben inmiddels een mooie stempel gekregen: this book is a gift to the communicative English school in Bhaktapur from the Kennemer College in Heemskerk, Holland
Dat laat je hier gewoon maken, en de volgende dag is het klaar en dan stempelen maar!
Morgen vertrek ik voor 4 dagen naar Chitwan. het is daar inmiddels 30 graden, dus lekker tropisch. Ik hoop natuurlijk echte tijgers, neushoorns en ander loslopend wild te zien, maar ben bang dat het bij olifantje rijden blijft...
Ook hier is de zomer begonnen. Dat is te zien aan de toeristen, die lekker schaamteloos rondlopen in te korte broeken en te korte en strakke hempjes, iets wat hier toch echt not-done is. Hoe warm het ook is, je hebt minstens een t-shirt aan en een broek/rok tot over je knie. Maar sommige reisgroepen snappen dit niet en hebben het heet (ja wie niet)
Je kunt aan de Nepalezen merken dat de zomer begonnen is, omdat het allemaal nog wat langzamer gaat dan normaal!
Bij mij was het te merken dat het zomer werd, omdat ik me inmiddels helemaal scheel gekocht heb aan souveniers. Ik weet bij god niet hoe ik dit thuis ga krijgen, maar dat is een probleem voor over een paar weken!
(en voor de mensen, die mij een beetje kennen; ik heb dit keer geen prullaria aangeschaft, maar echt mooie dingen. Alleen daar hebben ze er hier ook zo veel van!!pfff)
Dus vanaf nu heb ik een koopverbod voor mezelf ingesteld!
Van de onrusten in Tibet merk ik hier overigens weinig. Het is wel in het nieuws, maar de Nepalezen worden er niet onrustig van. De chinese regering heeft wel aan Nepal gevraagd om de regio in het Everest gebied tot aan de Olympische Spelen te sluiten, maar of dit gebeurd weet ik niet. Dat zou dus betekenen dat toeristen tot aan dan niet naar het gebied van de Mount Everest kunnen. gelukkig ga ik naar de Annapurna, das toch een stukje verderop... Wel bij de grens met Tibet, maar evengoed nog een end weg!
Op 10 april zijn er hier verkiezingen en daar maken ze zich ook niet echt druk om. Er is volop aanwezigheid van de Verenigde Naties merkbaar en er is meer politie en leger op de been, dan normaal. Maar echt druk worden ze er niet van. Iedere dag is er wel een optochtje met/van een politieke groep, met wat aanhangers uit de stad. maar die lopen een rondje, zingen en roepen wat en men luistert ernaar, of niet.
Dus wat dat betreft zijn de mensen in dit land niet erg actief!
Tot zo ver!
Volgende berichten komen uit Chitwan National Park, of als ik aangevallen word door een tijger...dan duurt het nog wat langer...
Zomerse Kus!
De schilder is ook begonnen met het verven van de lokalen en de muren. Het wordt wel echt mooi! volgende keer komen er foto's!
Vandaag heb ik aan de nursery-class (dat zijn de leerlingen van 2 tot 4, dus zeg maar de peuters) de ballonnen uitgedeeld, die in de pakketjes van 1VD zaten. Nou dit was echt de hit van het jaar! Kinderen helemaal door het dolle heen! Zo leuk om te zien!
Gisteren met Nienke en Wienke naar een overheidsschooltje geweest. Nou 'mijn' school heeft het arm, maar een overheidsschool heeft echt helemaal niets. Gelukkig hebben Wienkie en Pienkie (zo worden ze genoemd door de jongens uit het restaurant) deze school een beetje gesponsord met boeken en kastjes, potloden en krijt.
Alle boeken die ik aan mijn school ga schenken hebben inmiddels een mooie stempel gekregen: this book is a gift to the communicative English school in Bhaktapur from the Kennemer College in Heemskerk, Holland
Dat laat je hier gewoon maken, en de volgende dag is het klaar en dan stempelen maar!
Morgen vertrek ik voor 4 dagen naar Chitwan. het is daar inmiddels 30 graden, dus lekker tropisch. Ik hoop natuurlijk echte tijgers, neushoorns en ander loslopend wild te zien, maar ben bang dat het bij olifantje rijden blijft...
Ook hier is de zomer begonnen. Dat is te zien aan de toeristen, die lekker schaamteloos rondlopen in te korte broeken en te korte en strakke hempjes, iets wat hier toch echt not-done is. Hoe warm het ook is, je hebt minstens een t-shirt aan en een broek/rok tot over je knie. Maar sommige reisgroepen snappen dit niet en hebben het heet (ja wie niet)
Je kunt aan de Nepalezen merken dat de zomer begonnen is, omdat het allemaal nog wat langzamer gaat dan normaal!
Bij mij was het te merken dat het zomer werd, omdat ik me inmiddels helemaal scheel gekocht heb aan souveniers. Ik weet bij god niet hoe ik dit thuis ga krijgen, maar dat is een probleem voor over een paar weken!
(en voor de mensen, die mij een beetje kennen; ik heb dit keer geen prullaria aangeschaft, maar echt mooie dingen. Alleen daar hebben ze er hier ook zo veel van!!pfff)
Dus vanaf nu heb ik een koopverbod voor mezelf ingesteld!
Van de onrusten in Tibet merk ik hier overigens weinig. Het is wel in het nieuws, maar de Nepalezen worden er niet onrustig van. De chinese regering heeft wel aan Nepal gevraagd om de regio in het Everest gebied tot aan de Olympische Spelen te sluiten, maar of dit gebeurd weet ik niet. Dat zou dus betekenen dat toeristen tot aan dan niet naar het gebied van de Mount Everest kunnen. gelukkig ga ik naar de Annapurna, das toch een stukje verderop... Wel bij de grens met Tibet, maar evengoed nog een end weg!
Op 10 april zijn er hier verkiezingen en daar maken ze zich ook niet echt druk om. Er is volop aanwezigheid van de Verenigde Naties merkbaar en er is meer politie en leger op de been, dan normaal. Maar echt druk worden ze er niet van. Iedere dag is er wel een optochtje met/van een politieke groep, met wat aanhangers uit de stad. maar die lopen een rondje, zingen en roepen wat en men luistert ernaar, of niet.
Dus wat dat betreft zijn de mensen in dit land niet erg actief!
Tot zo ver!
Volgende berichten komen uit Chitwan National Park, of als ik aangevallen word door een tijger...dan duurt het nog wat langer...
Zomerse Kus!
zondag 23 maart 2008
Het project school
In Nederland hebben de leerlingen en ouders en docenten tijdens verschillende activiteiten geld voor Nepal opgehaald. Totaal was dit 1565 euro. Tijdens het inzamelen en alle acties was het doel altijd het Kindertehuis Swarga, omdat dit voor mij de link met Nepal was. Eenmaal in Nepal kun je natuurlijk pas echt zien waar geld nodig is en waar je het aan wilt uitgeven. De doelstelling van het ingezamelde geld was dat leerlingen in Nederland direct konden zien waar hun geld naar toe zou gaan en dat het niet zo is, zoals bij grotere organisaties dat je geld stort en het dan verder maar moet geloven. Ik zou persoonlijk geld gaan brengen en bekijken waar het voor nodig was.
...dit stukje volgt aan leerlingen en docenten per email...
Ondertussen keek ik natuurlijk goed rond,, omdat het belangrijk was om te weten waar we het geld aan kunnen besteden. Op school hebben ze 2 wctjes voor (op dit moment) 70 kinderen. De ene wc is constant verstopt en de andere moeten we dus allemaal gebruiken. Er zijn geen lesmaterialen behalve de schoolboeken. Er zijn dus geen kleurpotloden, papier, leesboeken, atlassen of wat dan ook.
Het schoolplein veranderd na een regenbui in een zwembad en alle lokalen zien er armoedig uit.
Inmiddels heb ik 120 leesboeken, atlassen en woordenboeken gekocht. Voor alle niveau's verschillende boeken, zodat de kinderen in een les ook verhalen en sprookjes kunnen lezen.
Ondertussen worden er voor de lokalen kasten gemaakt waar de boeken in komen, maar waar ook de potloden, papier en andere lesspullen in kunnen.
De docenten krijgen allemaal een tafel en een stoel (ja zo simpel, maar het is er nu niet) en in elk lokaal komt een prikbord, omdat ze nu de leuke tekeningen, van armoede, op de muur plakken.
Zondag begint de schilder, die het hele gebouw zal gaan schilderen, van binnen en van buiten. Een bus verf van goede kwaliteit kost hier slecht 2 euro (soms is het echt niet te geloven)
Al met al komen er dus op de school langzaam aan wat verbeteringen, zowel op onderwijskundiggebied als voor het oog. Als de school er mooier uitziet, dan is dat iets waar ze trots op kunnen zijn.
Op dit moment zijn we (rik van het restaurant en ujjol, die weer alle vakmensen kent) aan het kijken naar de mogelijkheden om de toiletten te verbeteren. Maar omdat daarvoor echt wel wat meer nodig dan alleen nieuwe wcpotten (sceptictank, waterleiding aanleggen, nieuwe ruimte metselen en dan de wc's) komen we een beetje geld te kort.
Pas als de nieuwe wc klaarzijn kun je wat aan het schoolplein doen (omdat hiervoor de grond open moet).
Dus als er mensen zijn die dit lezen en denken: ik wil best een bijdrage leveren...stuur me een mail, dan laat ik weten hoe en wat. Ik zal ook een smeekbede sturen aan mijn eigen directeur via de mail, want misschien is er nog wel een potje hier of daar dat open getrokken kan worden...
De foto's van de school en de WC's zijn geupload in mijn fotoalbum, dus dan snapt ook iedereen waar ik het over heb...
Dus tot zover de situatie wat betreft het sponsorgeld en de situatie op school. Zodra de schilder iets heeft geschilderd, zullen de foto's natuurlijk volgen, net als die van de boekenkasten en de boeken! En de blije gezichten van de kinderen natuurlijk!
...dit stukje volgt aan leerlingen en docenten per email...
Ondertussen keek ik natuurlijk goed rond,, omdat het belangrijk was om te weten waar we het geld aan kunnen besteden. Op school hebben ze 2 wctjes voor (op dit moment) 70 kinderen. De ene wc is constant verstopt en de andere moeten we dus allemaal gebruiken. Er zijn geen lesmaterialen behalve de schoolboeken. Er zijn dus geen kleurpotloden, papier, leesboeken, atlassen of wat dan ook.
Het schoolplein veranderd na een regenbui in een zwembad en alle lokalen zien er armoedig uit.
Inmiddels heb ik 120 leesboeken, atlassen en woordenboeken gekocht. Voor alle niveau's verschillende boeken, zodat de kinderen in een les ook verhalen en sprookjes kunnen lezen.
Ondertussen worden er voor de lokalen kasten gemaakt waar de boeken in komen, maar waar ook de potloden, papier en andere lesspullen in kunnen.
De docenten krijgen allemaal een tafel en een stoel (ja zo simpel, maar het is er nu niet) en in elk lokaal komt een prikbord, omdat ze nu de leuke tekeningen, van armoede, op de muur plakken.
Zondag begint de schilder, die het hele gebouw zal gaan schilderen, van binnen en van buiten. Een bus verf van goede kwaliteit kost hier slecht 2 euro (soms is het echt niet te geloven)
Al met al komen er dus op de school langzaam aan wat verbeteringen, zowel op onderwijskundiggebied als voor het oog. Als de school er mooier uitziet, dan is dat iets waar ze trots op kunnen zijn.
Op dit moment zijn we (rik van het restaurant en ujjol, die weer alle vakmensen kent) aan het kijken naar de mogelijkheden om de toiletten te verbeteren. Maar omdat daarvoor echt wel wat meer nodig dan alleen nieuwe wcpotten (sceptictank, waterleiding aanleggen, nieuwe ruimte metselen en dan de wc's) komen we een beetje geld te kort.
Pas als de nieuwe wc klaarzijn kun je wat aan het schoolplein doen (omdat hiervoor de grond open moet).
Dus als er mensen zijn die dit lezen en denken: ik wil best een bijdrage leveren...stuur me een mail, dan laat ik weten hoe en wat. Ik zal ook een smeekbede sturen aan mijn eigen directeur via de mail, want misschien is er nog wel een potje hier of daar dat open getrokken kan worden...
De foto's van de school en de WC's zijn geupload in mijn fotoalbum, dus dan snapt ook iedereen waar ik het over heb...
Dus tot zover de situatie wat betreft het sponsorgeld en de situatie op school. Zodra de schilder iets heeft geschilderd, zullen de foto's natuurlijk volgen, net als die van de boekenkasten en de boeken! En de blije gezichten van de kinderen natuurlijk!
zaterdag 22 maart 2008
Niets is lekkerder dan op je vrije zaterdag heerlijk uit te slapen. Wel met oordopjes in, want het straatleven begint hier al om 4.00 uur 's ochtends en er is altijd herrie. Herrie van ronkende motoren, toeterende auto's, pratende mensen, kukelende kippen of hanen. Koerende duiven, of weer eens een politieke groepering die in de vroege ochtenduren reclame aan het maken is voor de verkiezingen...Nooit is het stil in de stad. Dus uitslapen kan, maar met oordopjes!Totdat de oordopjes beginnen te irriteren, want je hoort dan ook echt heel weinig en op een of andere manier vinden hersenen dit vreemd. Daarna is het altijd heerlijk rustig ontbijten op het dakterras, in de brandende zon (koffie of thee, met een bak romige yoghurt met vers fruit en muesli)
Niets is fijner dan dat mijn pas gewassen haar in 10 minuten helemaal droog is...
Daarna heb ik dan de hele dag om te niksen. Vandaag ga ik dat eens besteden aan het uitzoeken van souveniertjes...en dat wordt nog moeilijk wat er is hier een hoop te koop!
In Nederland is het Pasen, dus voor iedereen; geniet van je vrije dagen, ik hoor net dat het sneeuwt in Nederland, dus het zal geen zonnig pasen worden, maar ik zal voor jullie hier extra van de zon genieten!
Kus uit de warmte!
Niets is fijner dan dat mijn pas gewassen haar in 10 minuten helemaal droog is...
Daarna heb ik dan de hele dag om te niksen. Vandaag ga ik dat eens besteden aan het uitzoeken van souveniertjes...en dat wordt nog moeilijk wat er is hier een hoop te koop!
In Nederland is het Pasen, dus voor iedereen; geniet van je vrije dagen, ik hoor net dat het sneeuwt in Nederland, dus het zal geen zonnig pasen worden, maar ik zal voor jullie hier extra van de zon genieten!
Kus uit de warmte!
vrijdag 21 maart 2008
Holi
Dag allemaal!
Vandaag is het Holy. Dat wil zeggen weer 1 van de honderden feesten en dus een goed moment om lang in het internetcafe te zitten, want we hebben ook de hele dag stroom. Niet omdat het Holy is, maar omdat het vrijdag is en dan heeft dit gedeelte van de stad altijd de hele dag stroom.
Holy is een festival dat al een paar dagen van te voren begint met het gooien van zakjes water naar elkaar. Vooral kleinere jongens (maar ook grotere hoor) gooien zakjes met water naar meisjes en jonge vrouwen, of naar elkaar. Op de dag dat het echt Holy is dan zit er in het water ook een kleurstof (rood of blauw) en dan wordt je dus lekker smerig…
Niemand kan mij uitleggen wat Holy nu verder is en wat er gevierd wordt, maar het is een vrije dag en je gooit water. Dubbele redden dus om in het internetcafe te gaan zitten, want dan blijf ik droog…
Afgelopen dinsdag ben ik naar Bouddha geweest. Dit is de grootste stupa in Nepal (boeddhistische tempel) en na het betalen van 1 euro entree kon je je wanen in een heerlijke rust en genieten van de monniken die rustig om de stupa heen liepen. Volgens goed boeddhistisch gebruik loop je drie keer om de stupa heen, met de klok mee, (of juist er tegenin…kweet het even niet meer)
Nog wat gebedsvlaggetjes gekocht, die ik straks hoog in de bergen op de pas van 5500 meter kan ophangen, zodat de goden mij dan goed gezind zijn en mijn wensen kunnen uitkomen...(jaja je moet hier overal aan denken)
's Middags doorgereden naar Patan, dat is een aan Kathmandu vastgegroeide stad, met dezelfde bouwstijl als Bhaktapur, maar dan in het klein. Wel leuk om even rond te kijken, maar naar 4 weken Bhaktapur is het niet echt zeer boeiend meer, omdat het gewoon veel kleiner is en er overal dezelfde tempels en gebouwen staan (ooit waren er drie koningen en als de ene een tempel ging bouwen, dan begon de andere daar ook mee en zo zijn er nu drie Durban Squares. 1 in Patan, 1 in Kathmandu en 1 in Bhaktapur, die allemaal op elkaar lijken)
Op dit moment komen er net een boel jongens langs, die helemaal rood gekleurd zijn van de smerige verf...gelukkig is het internetcafe geen doelwit...het valt me op dat ze toeristen toch wel een beetje met rust laten...misschien hebben ze dit geleerd van hun ouders of op school.
Over school gesproken; het zit er eigenlijk al weer een beetje op. Zondag begint er een proefwerkweek (tja hier kennen ze geen onderwijstijd, dus dat kan gewoon). Ze noemen het zelf examens, maar na wat vragen en uitleggen heb ik er een proefwerkweek van gemaakt, want het is niet landelijk. Daarna is het vakantie (de docenten moeten alles nakijken) en op 4 april komt iedereen weer naar school voor de uitslag van het examen. Daarna is hier nieuwjaarsfeest. Dat begint op 9 april en duurt ongeveer 10 dagen. Dus dan is er ook vakantie. Als de kinderen weer naar school zijn, ben ik inmiddels al op trekking hoog in de bergen, dus afgelopen donderdag (gisteren) was mijn laatste 'lesdag'. Ik heb ze gezegd nog wel een keertje terug te komen, maar niet om les te geven, maar om gewoon gedag te zeggen en te kijken hoe het met iedereen gaat.
Donderdag heb ik ook kadootjes uitgedeeld. Klas 1VD had thuis mooie pakketjes gemaakt voor de kinderen in het kindertehuis, maar die mocht ik niet uitdelen, omdat ze in het kindertehuis geen kadootjes willen geven. Met als reden, dat als er steeds een vrijwilliger van alles uitdeelt dan raken ze daar aan gewend en dan vinden ze het straks gewoon. Kadootjes die komen, gaan op de grote hoop en worden verstrekt daar waar nodig. Omdat ik wist dat 1VD massa's stickervellen en potloden en andere leuke hebbedingetjes in de pakketjes had gestopt en ik niet weet wanneer je ooit een stickervel echt nodig hebt, besloot ik het pakket mee te nemen en dus niet in het kindertehuis uit te delen, maar te sorteren en in alle klassen iets uit te delen.
Het waren 15 pakketjes en ik heb er uit eindelijk 25 kinderen heel blij mee gemaakt. Elke leerling een mooi schrift, iedereen een grappig potlood of een leuke pen en iedereen veel stickervellen. De hoogste klassen heb ik ook de mappen gegeven waar alles in zat (van die plastic A4mappen) daar kunnen ze dan mooie tekeningen in bewaren ofzo!
Ik denk dat maar weinigen van ons echt kunnen begrijpen hoe blij kinderen hier kunnen zijn met bijvoorbeeld een stickervel! twee kleine jongetjes, die allebei een stickervel met autootjes hadden hebben zeker een half uur zitten genieten van hun stickers! Heerlijk om te zien! En kinderen vragen zich eerst echt verbaasd af of ze het mogen houden...Ze krijgen niet vaak veel dingen!
Ik zal even in een apart verhaal de situatie op school beschrijven en wat ik met het sponsergeld vanuit Nederland gedaan heb en ga doen!
Overigens ben ik ondertussen een hoop foto's aan het uploaden, dus een bezoekje aan de fotosite is wel weer de moeite waard!!!
Dit was het voor vandaag...behalve dan dat zodadelijk het schoolprojectverhaal volgt, en dat ik me daarna in het Holyfestijn zal begeven...als ik tenminste iets wil eten, want dan moet ik toch echt het plein over...het Heart is maar 2 minuten lopen, maar volgens mij kun je in die tijd heel smerig worden...
Oh ja en de Himalaya is inmiddels weer verdwenen...
Dikke kus vanuit een rood Bhaktapur!!!
Vandaag is het Holy. Dat wil zeggen weer 1 van de honderden feesten en dus een goed moment om lang in het internetcafe te zitten, want we hebben ook de hele dag stroom. Niet omdat het Holy is, maar omdat het vrijdag is en dan heeft dit gedeelte van de stad altijd de hele dag stroom.
Holy is een festival dat al een paar dagen van te voren begint met het gooien van zakjes water naar elkaar. Vooral kleinere jongens (maar ook grotere hoor) gooien zakjes met water naar meisjes en jonge vrouwen, of naar elkaar. Op de dag dat het echt Holy is dan zit er in het water ook een kleurstof (rood of blauw) en dan wordt je dus lekker smerig…
Niemand kan mij uitleggen wat Holy nu verder is en wat er gevierd wordt, maar het is een vrije dag en je gooit water. Dubbele redden dus om in het internetcafe te gaan zitten, want dan blijf ik droog…
Afgelopen dinsdag ben ik naar Bouddha geweest. Dit is de grootste stupa in Nepal (boeddhistische tempel) en na het betalen van 1 euro entree kon je je wanen in een heerlijke rust en genieten van de monniken die rustig om de stupa heen liepen. Volgens goed boeddhistisch gebruik loop je drie keer om de stupa heen, met de klok mee, (of juist er tegenin…kweet het even niet meer)
Nog wat gebedsvlaggetjes gekocht, die ik straks hoog in de bergen op de pas van 5500 meter kan ophangen, zodat de goden mij dan goed gezind zijn en mijn wensen kunnen uitkomen...(jaja je moet hier overal aan denken)
's Middags doorgereden naar Patan, dat is een aan Kathmandu vastgegroeide stad, met dezelfde bouwstijl als Bhaktapur, maar dan in het klein. Wel leuk om even rond te kijken, maar naar 4 weken Bhaktapur is het niet echt zeer boeiend meer, omdat het gewoon veel kleiner is en er overal dezelfde tempels en gebouwen staan (ooit waren er drie koningen en als de ene een tempel ging bouwen, dan begon de andere daar ook mee en zo zijn er nu drie Durban Squares. 1 in Patan, 1 in Kathmandu en 1 in Bhaktapur, die allemaal op elkaar lijken)
Op dit moment komen er net een boel jongens langs, die helemaal rood gekleurd zijn van de smerige verf...gelukkig is het internetcafe geen doelwit...het valt me op dat ze toeristen toch wel een beetje met rust laten...misschien hebben ze dit geleerd van hun ouders of op school.
Over school gesproken; het zit er eigenlijk al weer een beetje op. Zondag begint er een proefwerkweek (tja hier kennen ze geen onderwijstijd, dus dat kan gewoon). Ze noemen het zelf examens, maar na wat vragen en uitleggen heb ik er een proefwerkweek van gemaakt, want het is niet landelijk. Daarna is het vakantie (de docenten moeten alles nakijken) en op 4 april komt iedereen weer naar school voor de uitslag van het examen. Daarna is hier nieuwjaarsfeest. Dat begint op 9 april en duurt ongeveer 10 dagen. Dus dan is er ook vakantie. Als de kinderen weer naar school zijn, ben ik inmiddels al op trekking hoog in de bergen, dus afgelopen donderdag (gisteren) was mijn laatste 'lesdag'. Ik heb ze gezegd nog wel een keertje terug te komen, maar niet om les te geven, maar om gewoon gedag te zeggen en te kijken hoe het met iedereen gaat.
Donderdag heb ik ook kadootjes uitgedeeld. Klas 1VD had thuis mooie pakketjes gemaakt voor de kinderen in het kindertehuis, maar die mocht ik niet uitdelen, omdat ze in het kindertehuis geen kadootjes willen geven. Met als reden, dat als er steeds een vrijwilliger van alles uitdeelt dan raken ze daar aan gewend en dan vinden ze het straks gewoon. Kadootjes die komen, gaan op de grote hoop en worden verstrekt daar waar nodig. Omdat ik wist dat 1VD massa's stickervellen en potloden en andere leuke hebbedingetjes in de pakketjes had gestopt en ik niet weet wanneer je ooit een stickervel echt nodig hebt, besloot ik het pakket mee te nemen en dus niet in het kindertehuis uit te delen, maar te sorteren en in alle klassen iets uit te delen.
Het waren 15 pakketjes en ik heb er uit eindelijk 25 kinderen heel blij mee gemaakt. Elke leerling een mooi schrift, iedereen een grappig potlood of een leuke pen en iedereen veel stickervellen. De hoogste klassen heb ik ook de mappen gegeven waar alles in zat (van die plastic A4mappen) daar kunnen ze dan mooie tekeningen in bewaren ofzo!
Ik denk dat maar weinigen van ons echt kunnen begrijpen hoe blij kinderen hier kunnen zijn met bijvoorbeeld een stickervel! twee kleine jongetjes, die allebei een stickervel met autootjes hadden hebben zeker een half uur zitten genieten van hun stickers! Heerlijk om te zien! En kinderen vragen zich eerst echt verbaasd af of ze het mogen houden...Ze krijgen niet vaak veel dingen!
Ik zal even in een apart verhaal de situatie op school beschrijven en wat ik met het sponsergeld vanuit Nederland gedaan heb en ga doen!
Overigens ben ik ondertussen een hoop foto's aan het uploaden, dus een bezoekje aan de fotosite is wel weer de moeite waard!!!
Dit was het voor vandaag...behalve dan dat zodadelijk het schoolprojectverhaal volgt, en dat ik me daarna in het Holyfestijn zal begeven...als ik tenminste iets wil eten, want dan moet ik toch echt het plein over...het Heart is maar 2 minuten lopen, maar volgens mij kun je in die tijd heel smerig worden...
Oh ja en de Himalaya is inmiddels weer verdwenen...
Dikke kus vanuit een rood Bhaktapur!!!
woensdag 19 maart 2008
Himalaya
Jaaaaa, vandaag een glimpje van de Himalaya kunnen zien...
Volgens de nepalen komt er na 1 goede regebui de echte zomer en dan wordt het helder en kun je ver kijken. Nou er waren inmiddels al meerdere regenbuien geweest, maar vandaag was het dan toch echt helder en kon ik (jawel) 1 bergtop zien, dat wil dus zeggen dat het nog niet helder genoeg was om de hele himalaya te kunnen spotten, maar vanaf nu gaat het goed komen!
Morgen meer verhalen over de afgelopen dagen en het "project school"
Dikke kus!!
Volgens de nepalen komt er na 1 goede regebui de echte zomer en dan wordt het helder en kun je ver kijken. Nou er waren inmiddels al meerdere regenbuien geweest, maar vandaag was het dan toch echt helder en kon ik (jawel) 1 bergtop zien, dat wil dus zeggen dat het nog niet helder genoeg was om de hele himalaya te kunnen spotten, maar vanaf nu gaat het goed komen!
Morgen meer verhalen over de afgelopen dagen en het "project school"
Dikke kus!!
zaterdag 15 maart 2008
Van Nagarkot naar Changu Narayan
Het voelt als thuiskomen...
Donderdagochtend, na een rustig ontbijtje en wakker worden in het zonnetje vertrok ik met een nieuw gevonden reisgenoot (een ietwat gefilpte 50er uit Amsterdam, Paulus) naar Nagarkot. Een nederzetting hoog in de bergen, waar ze je prachtige uitzichten op de himalaya beloven. Na een hobbelige taxirit van een uurtje (er hadden zich nog 2 engelsen bij ons aangesloten, dat maakt de taxi dan toch weer goedkoper…2 euro, ipv 4 euro) kwamen we aan in Nagarkot. Het is een plaatsnaam, maar geen dorp, want er is niets. Behalve dan Bergen om je heen en 17 hotels, die allemaal in springen op de toeristen, maar dat lukt natuurlijk niet, want zoveel toerisme is er niet…
Op advies van Rik kwamen we bij het hotel “at the end of the Univers” wat ook letterlijk aan het einde van de wereld zat. Een prachtig hotel, met nog mooiere uitzichten, maar helaas geen himalaya… Die malle Bergen beginnen een beetje een fustratie te worden, want ze zitten steeds in de wolken. Je gaat dus eigenlijk naar Nagarkot voor de sunrise of de sunset, die mits er Bergen te zien zijn, natuurlijk prachtig is.
Wat voor mij het allerheerlijkste was, was heel simple: DE RUST. Geen lawaai, geen drukte en gewoon stilte om je heen. Adelaars die over je hoofd heen vliegen, en verder niets!
Na een heerlijke rustige avond was het weer vroeg op staan. Want de bedoeling was dat we vanuit Nagarkot terug zouden lopen naar Bhaktapur. Dat was ook de reden dat ik samen met Paulus was gegaan, zodat ik samen met iemand kon teruglopen.
We zijn terug gelopen via het oudste tempelcomplex van Nepal; Changu Naryan. Maar de weggetjes erheen, waren misschien nog wel mooier dan de tempel. Via allerlei kleine dorpjes en straatjes, door het berglandschap lopen was heerlijk. Overal waren mensen vriendelijk en enthousiast. Na een tijdje worden de kleine kinderen wel wat vermoeiend, want die reopen steeds: ‘hello chocolat?’ Met mijn matige nepalees antwoord ik op een bepaald moment gewoon met: ‘hello chocolat?’ Chaina,Chaina (no,no) mero naam Hanna ho (mijn naam is Hanna). Vooral de volwassenen liggen dan helemaal in een deuk en de kinderen kijken verbaasd, omdat ze niet snappen wat er gebeurt. Bovendien is het een rare vraag om met temperaturen van 30 graden chocolade in je tas te hebben…dat smelt namelijk nogal lekker…
Na vier uur stevig door gelopen te hebben kwamen we bij de prachtige tempel. De nepalezen weten toch wel wat mooi is. Paulus was een beetje moe (ik voelde mijn voeten ook wel) dus we zijn niet vanaf Changu Naryan naar Bhaktapur gelopen, maar hebben voor het laatste stuk de bus gepakt (half uur, 10 cent) Bij vertrek konden we nog riant zitten, maar bij alle haltes kwamen er nogal een hoop mensen binnen, zodat we als sardientjes in een te klein blikje de berg afdaalde, maar dat heeft ook wel iets hoor…een taxi kan altijd nog en is lang niet zo leuk als de bus!(je moet wel zitten kunnen, anders hang je aan een ijzeren staaf over de rest van de busmensen heen)Eenmaal in Bhaktapur aangekomen, had ik toch een gevoel van ' ik ben weer thuis' en alsof ik tijden weg geweest was...
Afgelopen dinsdag mijn visum verlengd. Was met Nienke en Wienke meegegaan, want die moesten dit ook regelen, dus leek me wel zo makkelijk om dit ook te gaan doen. Na wat vriendelijk glimlachen, 2000 roepie betaald te hebben en een formulier met pasfoto te hebben ingeleverd, konden we anderhalf uur later terugkomen.
De tussenliggende tijd hebben we besteed aan het boeken van een tripje naar Chitwan National park (olifantje rijden, neushoorns spotten en een heuse jungletocht…) maar daar ga ik pas over twee weken heen.
En natuurlijk een broodje gegeten bij de ‘pumpernikkel’ want daar hebben ze echte broodjes, zoals we die in europa kennen…altijd wel even lekker!
Woensdag heb ik met Rik en Ujjol (zijn Nepalese ‘manager’ van het restaurant) de school bekeken, omdat ik vond dat het een en ander wel een likje verf kon gebruiken, misschien nog wat andere opknapdingen om te bekijken en het probleem is natuurlijk dat als ik vind dat er op die school echt iets moet gebeuren, dan moet er wel een betrouwbaar iemand zijn, die de taak op zich kan nemen, als ik er tijdens de trekking straks niet ben, of als het langer duurt, dat er dan altijd iemand is, die met mij communiceert. Rik verveelt zich halve dagen dood, dus die vind het zeker leuk, om het project ‘school’ te coordineren!
‘s Avonds kwamen we terecht in een heuse campagne van de maoisten, die op het plein grote toespraken hielden en het volk veel beloofden. Het was vooral wachten op de grote leider, maar die kwam pas drie uur later aanzetten. Campagne voeren gaat hier samen met leuke dansjes en muziek, om de toeschouwers maar tevreden te houden, denk ik.
Verder kan ik zeggen, dat ik nog nooit zo blij ben geweest op een vakantie met 2 heel simpele dingen: een rolletje plakband en een lampje. Het lampje is natuurlijk voor alle momenten dat hier spontaan, of gepland, de stroom een tijd uitvalt en je dan dus echt overal licht kunt gebruiken, maar het rolletje plakband is ook erg handig: om de stekker van alle opladers in het stopcontact te kunnen vastplakken, zodat het blijft zitten en er niet steeds uitvalt, of om de wcbril vast te plakken, omdat die telkens naar beneden kukkelt…kortom het blijft allemaal een beetje behelpen…
Donderdagochtend, na een rustig ontbijtje en wakker worden in het zonnetje vertrok ik met een nieuw gevonden reisgenoot (een ietwat gefilpte 50er uit Amsterdam, Paulus) naar Nagarkot. Een nederzetting hoog in de bergen, waar ze je prachtige uitzichten op de himalaya beloven. Na een hobbelige taxirit van een uurtje (er hadden zich nog 2 engelsen bij ons aangesloten, dat maakt de taxi dan toch weer goedkoper…2 euro, ipv 4 euro) kwamen we aan in Nagarkot. Het is een plaatsnaam, maar geen dorp, want er is niets. Behalve dan Bergen om je heen en 17 hotels, die allemaal in springen op de toeristen, maar dat lukt natuurlijk niet, want zoveel toerisme is er niet…
Op advies van Rik kwamen we bij het hotel “at the end of the Univers” wat ook letterlijk aan het einde van de wereld zat. Een prachtig hotel, met nog mooiere uitzichten, maar helaas geen himalaya… Die malle Bergen beginnen een beetje een fustratie te worden, want ze zitten steeds in de wolken. Je gaat dus eigenlijk naar Nagarkot voor de sunrise of de sunset, die mits er Bergen te zien zijn, natuurlijk prachtig is.
Wat voor mij het allerheerlijkste was, was heel simple: DE RUST. Geen lawaai, geen drukte en gewoon stilte om je heen. Adelaars die over je hoofd heen vliegen, en verder niets!
Na een heerlijke rustige avond was het weer vroeg op staan. Want de bedoeling was dat we vanuit Nagarkot terug zouden lopen naar Bhaktapur. Dat was ook de reden dat ik samen met Paulus was gegaan, zodat ik samen met iemand kon teruglopen.
We zijn terug gelopen via het oudste tempelcomplex van Nepal; Changu Naryan. Maar de weggetjes erheen, waren misschien nog wel mooier dan de tempel. Via allerlei kleine dorpjes en straatjes, door het berglandschap lopen was heerlijk. Overal waren mensen vriendelijk en enthousiast. Na een tijdje worden de kleine kinderen wel wat vermoeiend, want die reopen steeds: ‘hello chocolat?’ Met mijn matige nepalees antwoord ik op een bepaald moment gewoon met: ‘hello chocolat?’ Chaina,Chaina (no,no) mero naam Hanna ho (mijn naam is Hanna). Vooral de volwassenen liggen dan helemaal in een deuk en de kinderen kijken verbaasd, omdat ze niet snappen wat er gebeurt. Bovendien is het een rare vraag om met temperaturen van 30 graden chocolade in je tas te hebben…dat smelt namelijk nogal lekker…
Na vier uur stevig door gelopen te hebben kwamen we bij de prachtige tempel. De nepalezen weten toch wel wat mooi is. Paulus was een beetje moe (ik voelde mijn voeten ook wel) dus we zijn niet vanaf Changu Naryan naar Bhaktapur gelopen, maar hebben voor het laatste stuk de bus gepakt (half uur, 10 cent) Bij vertrek konden we nog riant zitten, maar bij alle haltes kwamen er nogal een hoop mensen binnen, zodat we als sardientjes in een te klein blikje de berg afdaalde, maar dat heeft ook wel iets hoor…een taxi kan altijd nog en is lang niet zo leuk als de bus!(je moet wel zitten kunnen, anders hang je aan een ijzeren staaf over de rest van de busmensen heen)Eenmaal in Bhaktapur aangekomen, had ik toch een gevoel van ' ik ben weer thuis' en alsof ik tijden weg geweest was...
Afgelopen dinsdag mijn visum verlengd. Was met Nienke en Wienke meegegaan, want die moesten dit ook regelen, dus leek me wel zo makkelijk om dit ook te gaan doen. Na wat vriendelijk glimlachen, 2000 roepie betaald te hebben en een formulier met pasfoto te hebben ingeleverd, konden we anderhalf uur later terugkomen.
De tussenliggende tijd hebben we besteed aan het boeken van een tripje naar Chitwan National park (olifantje rijden, neushoorns spotten en een heuse jungletocht…) maar daar ga ik pas over twee weken heen.
En natuurlijk een broodje gegeten bij de ‘pumpernikkel’ want daar hebben ze echte broodjes, zoals we die in europa kennen…altijd wel even lekker!
Woensdag heb ik met Rik en Ujjol (zijn Nepalese ‘manager’ van het restaurant) de school bekeken, omdat ik vond dat het een en ander wel een likje verf kon gebruiken, misschien nog wat andere opknapdingen om te bekijken en het probleem is natuurlijk dat als ik vind dat er op die school echt iets moet gebeuren, dan moet er wel een betrouwbaar iemand zijn, die de taak op zich kan nemen, als ik er tijdens de trekking straks niet ben, of als het langer duurt, dat er dan altijd iemand is, die met mij communiceert. Rik verveelt zich halve dagen dood, dus die vind het zeker leuk, om het project ‘school’ te coordineren!
‘s Avonds kwamen we terecht in een heuse campagne van de maoisten, die op het plein grote toespraken hielden en het volk veel beloofden. Het was vooral wachten op de grote leider, maar die kwam pas drie uur later aanzetten. Campagne voeren gaat hier samen met leuke dansjes en muziek, om de toeschouwers maar tevreden te houden, denk ik.
Verder kan ik zeggen, dat ik nog nooit zo blij ben geweest op een vakantie met 2 heel simpele dingen: een rolletje plakband en een lampje. Het lampje is natuurlijk voor alle momenten dat hier spontaan, of gepland, de stroom een tijd uitvalt en je dan dus echt overal licht kunt gebruiken, maar het rolletje plakband is ook erg handig: om de stekker van alle opladers in het stopcontact te kunnen vastplakken, zodat het blijft zitten en er niet steeds uitvalt, of om de wcbril vast te plakken, omdat die telkens naar beneden kukkelt…kortom het blijft allemaal een beetje behelpen…
maandag 10 maart 2008
Shiva Ratri
Shiva ratri is 1 van de honderden feestdagen in Nepal. Het hindoeisme is rijk aan festiviteiten en de mensen vieren hier vaak en volop feest. Elke gelegenheid is er weer eentje om de plaatselijke raksi te drinken en samen feest te vieren.
Afgelopen donderdag was het Shiva Ratri, de nacht van Shiva en tevens de dag dat alles mag! Kinderen hebben vrij van school en bedrijven zijn gesloten. Alles mag betekent eigenlijk dat je de hele dag ongegeneerd kunt drinken en zelfs blowen en dat de kinderen mogen plagen en pesten.
Ik was uitgenodigd bij het kindertehuis om daar de nacht van Shiva te vieren. Voordat ik er heen ging heb ik eerst vanuit het ‘ heart ’ (inmiddels mijn stamcafe op het plein, het heart van Bhaktapur) de festiviteiten op het plein kunnen bekijken. Grote groepen vrouwen waren voor de tempel van Bayrap, een puja (offering) aan het doen om de goden gunstig te stemmen. Bovendien komt er in de nacht van Shiva een echte god in het lichaam van een vrouw en het was wachten op het moment, dat de god in een vrouw zou treden. Uiteindelijk is er 1 vrouw die erg raar gaat doen (shaken, trillen enzo) en in deze vrouw is de god dan getreden. Alle mensen willen dan van deze vrouw een tika (stip op voorhoofd) krijgen en wachten tot zij hen kan zegenen. Dit alles ging gepaard met Nepalese muziek en nog meer puja’s voor de tempel.
Na dit ritueel te hebben bewonderd daalde ik af door de straatjes van Bhaktapur, op weg naar het kindertehuis. En omdat het vandaag ook de dag is dat alles mag, spannen de kinderen een touw over de weg en je mag er niet door, behalve als je betaald. Dit heeft mij in een kort stukje van tien minuten lopen wel 20 roepies gekost. Steeds vijf roepie om er door te mogen (toch al snel 5 eurocent!) Maar dat mocht de pret niet drukken.
Bij het kindertehuis werd er, net als overal in de stad, een kampvuur gemaakt en gezongen (de kinderen dan, want mijn nepalees is nog niet zo goed) en gegeten en er werd door de volwassenen chang gedronken. Ook een lokaal brouwsel dat er wit uitzag en niet erg lekker smaakte, maar als je er meer van op hebt dan wordt het wel lekkerder…dan weten we het weer, he…
De avond verder kletsend en gezellig wijntjes drinkend bij het kampvuur doorgebracht, met Nienke, Wienke, Susan (de andere vrijwilligers) en de familie van Joyce (van het kindertehuis).
Ondertussen ontmoet ik een hoop andere reizigers. Dat is het leuke van een tijd ergens langer zijn, je komt reizigers tegen, die langer blijven, of andere vrijwilligers.
Zaterdagavond was er in het heart een echte mengelmoes aan verschillende mensen en zo heb ik weer wat nieuwe reisvrienden opgedaan. Het is altijd leuk als mensen je straks even via email laten weten hoe het is geweest in een andere plaats, of hotel of je tips kunnen geven.
Vandaag op school het memoryspel gedaan. Ik had in Nederland een memoryspel gemaakt, met engelse zinnen/woordjes en plaatsjes. Nadat we eerst in een simpele manier uitgelegd hebben hoe het werkt, waren alle klassen een uur lang zoet met het spelen van memory. Leren en lol hebben tegelijk. Dat is iets wat ze normaal niet echt kennen, maar zeker heel leuk vonden! Ze werden ook steeds fanatieker! De brieven die de leerlingen hier geschreven hebben aan de leerlingen in Nederland zijn inmiddels op de post gedaan. Helaas is de school erg klein, en heb ik lang niet alle brieven kunnen laten beantwoorden, maar er komt in ieder geval een antwoord aan in Heemskerk. Ik zal proberen, via de andere vrijwilligers, om de andere brieven op andere scholen te laten beantwoorden, maar ik kan nog niet beloven of dit lukt! Bovendien was het schrijven van een antwoord op mijn school al een hele happening, dus of dit gaat lukken blijft echt even de vraag!
De himalaya laat nog steeds op zich wachten, maar het is hier inmiddels wel warmer en ook ‘s avonds wat aangenamer geworden…
Afgelopen donderdag was het Shiva Ratri, de nacht van Shiva en tevens de dag dat alles mag! Kinderen hebben vrij van school en bedrijven zijn gesloten. Alles mag betekent eigenlijk dat je de hele dag ongegeneerd kunt drinken en zelfs blowen en dat de kinderen mogen plagen en pesten.
Ik was uitgenodigd bij het kindertehuis om daar de nacht van Shiva te vieren. Voordat ik er heen ging heb ik eerst vanuit het ‘ heart ’ (inmiddels mijn stamcafe op het plein, het heart van Bhaktapur) de festiviteiten op het plein kunnen bekijken. Grote groepen vrouwen waren voor de tempel van Bayrap, een puja (offering) aan het doen om de goden gunstig te stemmen. Bovendien komt er in de nacht van Shiva een echte god in het lichaam van een vrouw en het was wachten op het moment, dat de god in een vrouw zou treden. Uiteindelijk is er 1 vrouw die erg raar gaat doen (shaken, trillen enzo) en in deze vrouw is de god dan getreden. Alle mensen willen dan van deze vrouw een tika (stip op voorhoofd) krijgen en wachten tot zij hen kan zegenen. Dit alles ging gepaard met Nepalese muziek en nog meer puja’s voor de tempel.
Na dit ritueel te hebben bewonderd daalde ik af door de straatjes van Bhaktapur, op weg naar het kindertehuis. En omdat het vandaag ook de dag is dat alles mag, spannen de kinderen een touw over de weg en je mag er niet door, behalve als je betaald. Dit heeft mij in een kort stukje van tien minuten lopen wel 20 roepies gekost. Steeds vijf roepie om er door te mogen (toch al snel 5 eurocent!) Maar dat mocht de pret niet drukken.
Bij het kindertehuis werd er, net als overal in de stad, een kampvuur gemaakt en gezongen (de kinderen dan, want mijn nepalees is nog niet zo goed) en gegeten en er werd door de volwassenen chang gedronken. Ook een lokaal brouwsel dat er wit uitzag en niet erg lekker smaakte, maar als je er meer van op hebt dan wordt het wel lekkerder…dan weten we het weer, he…
De avond verder kletsend en gezellig wijntjes drinkend bij het kampvuur doorgebracht, met Nienke, Wienke, Susan (de andere vrijwilligers) en de familie van Joyce (van het kindertehuis).
Ondertussen ontmoet ik een hoop andere reizigers. Dat is het leuke van een tijd ergens langer zijn, je komt reizigers tegen, die langer blijven, of andere vrijwilligers.
Zaterdagavond was er in het heart een echte mengelmoes aan verschillende mensen en zo heb ik weer wat nieuwe reisvrienden opgedaan. Het is altijd leuk als mensen je straks even via email laten weten hoe het is geweest in een andere plaats, of hotel of je tips kunnen geven.
Vandaag op school het memoryspel gedaan. Ik had in Nederland een memoryspel gemaakt, met engelse zinnen/woordjes en plaatsjes. Nadat we eerst in een simpele manier uitgelegd hebben hoe het werkt, waren alle klassen een uur lang zoet met het spelen van memory. Leren en lol hebben tegelijk. Dat is iets wat ze normaal niet echt kennen, maar zeker heel leuk vonden! Ze werden ook steeds fanatieker! De brieven die de leerlingen hier geschreven hebben aan de leerlingen in Nederland zijn inmiddels op de post gedaan. Helaas is de school erg klein, en heb ik lang niet alle brieven kunnen laten beantwoorden, maar er komt in ieder geval een antwoord aan in Heemskerk. Ik zal proberen, via de andere vrijwilligers, om de andere brieven op andere scholen te laten beantwoorden, maar ik kan nog niet beloven of dit lukt! Bovendien was het schrijven van een antwoord op mijn school al een hele happening, dus of dit gaat lukken blijft echt even de vraag!
De himalaya laat nog steeds op zich wachten, maar het is hier inmiddels wel warmer en ook ‘s avonds wat aangenamer geworden…
woensdag 5 maart 2008
Dag lieve vrienden en vriendinnen!
Hier maar weer eens een verhaaltje uit nepal (met een heel beroerd toetsenbord...maar het is wel een nieuwe...)
Ik dacht laat ik nu eens vertellen in wat voor een land ik eigenlijk zit...want sommige dingen zijn hier erg bijzonder, voor ons dan...
In het guesthouse waar ik slaap, heb ik een eigen douche en een normale wc en er is electriciteit (als er geen power-cut is natuurlijk) maar in het blok waar het guesthouse is, heeft verder biijna niemand stroom en stromend water. De mensen wassen zich op het balkon, op straat, of in de woonkamer. De jongens gaan elke zaterdag ouderwets in een tobbe met koud water en worden schoon geschrobt door mama. Mensen hebben ook geen wc en het komt dus voor dat er gepoept en gepiest wordt op het balkon, maar ook gewoon op straat...ja gewoon, want dit is hier toch redelijk normaal.
Sommige mensen hebben bijvoorbeeld een geit, die ze groot brengen om dan te slachten. Maar ja, je hebt geen tuin, dus waar laat je dan je geit? Nou gewoon, boven in je huis of in de woonkamer!
Ik heb al een paar keer gezien, dat de vrouwen zich overdag wassen op straat,met een emmertje water en een doek om, want je staat natuurlijk niet in je naakie buiten. Douchen is veel mensen dus onbekend. de kinderen op school leren in hun boek, dat het gezond is om je tenminste 1 keer per week te wassen...nou dan weet je het wel!
Over school gesproken: ik heb deze week de leerlingen de brieven uit Nederland gegeven. Nou dat was de hit van het jaar, hoor! Er was geen enkele leerling, die ooit een brief had gekregen van iemand, dus ze konden het bijna niet geloven dat het voor hun zelf was. Het schrijven van een antwoord was iets ingewikkelder. Ze begonnen eerst allemaal de brief over te schrijven, omdat ze niet snappen hoe post werkt. Uiteindelijk hebben we samen geprobeerd mooie brieven terug te schrijven…En het blaadje op een gekleurd papiertje geplakt…dat was hit nummer 2, want gekleurd papier kunnen ze hier niet betalen en hebben ze normaal nooit. Ze konden maar niet kiezen welke kleur ze wilden nemen…Ze zijn nu allemaal mooie tekeningen aan het maken, maar ook dat gaat anders dan we denken. Ze tekenen vooral de symbolen van Nepal en tekenen na uit hun boek. Dus leerlingen bereid je voor op mooie kunstwerkjes, maar wel op zijn nepalees…
Voor de leerlingen heb ik een grote investering gedaan, door het kopen van lijm/scharen/kleurpotloden/gekleurd papier enz…er is al 3 euro van het goede-doelen-geld uitgegeven…kortom dat gaat heel goed!
Op dit moment ben ik aan het kijken naar materialen voor school (leesboeken, kasten laten maken om alles in te zetten, stoel voor de docent…gewone dingen, die ze hier niet hebben, maar wel handig zouden zijn. Kortom het gaat allemaal goed komen!) Ik ga Zaterdag met een docent van school in Kathmandu op zoek naar leuke en mooie boeken.
En dan had ik gisteren nog en bijzondere ontmoeting;
Ik was op mijn kamer, en die grenst aan de straat en ik hoorde nederlanders buiten. Tja dan kijk je toch even en wie zag ik? Nel Weber (oud collega) met haar man! Dus ik sprint naar beneden en ren er op af! Heel leuk natuurlijk! We hebben even samen koffie gedronken, maar zij moesten helaas al weer snel met de toerbus mee. Het was jammer, want ze hadden geprobeerd mij te pakken te krijgen, maar dat was niet gelukt, dus een heel groot toeval dat ik ze vanuit mijn kamertje zag…Iedereen van school krijgt natuurlijk de groeten van Nel!
Net zo toevallig is eigenlijk dat een andere vrijwilligster in het kindertehuis, Wienke, mijn oude buurmeisje uit Zetten is. Dan zit je gvd in Nepal, of all places en dan kom je steeds bekenden tegen!!! Maar allemaal erg leuk natuurlijk!!!
Ik ben heel benieuwd wie ik morgen tegenkom…want ja, dit schept natuurlijk wel verwachtingen…
Aan de geode wil van de goden zal het niet liggen, want ik heb van een ‘ living god’ een zegening gehad! Ze hebben hier ‘living gods’ door de stad lopen. Deze mannen worden aan de hand van een select gezelschap uitverkoren op basis van hun horoscoop en de stand van de maan/sterren enzo. Als je dan aangewezen wordt als ‘living god’ dan loop je als een echte hindoegod door de stad, ontvangt offers (geld) en hebt het respect van het hele volk en wordt dus ook als god behandeld. Er was, bij hoge uitzondering, een living god in het restaurant van rik, toen ik aankwam en ik mocht bij hele hoge uitzondering een foto maken. Daarna kreeg ik een touwtje, dat symbol staat voor geluk en de zegen van de living god…overigens nog bijzonderder was, dat ik als vrouw dit kreeg…
Kortom als het aan de goden ligt komt het helemaal goed…ik wacht rustig af!!!
Dikke Kus, Hanneke
Klik hier om terug te gaan naar de Guharsite
Hier maar weer eens een verhaaltje uit nepal (met een heel beroerd toetsenbord...maar het is wel een nieuwe...)
Ik dacht laat ik nu eens vertellen in wat voor een land ik eigenlijk zit...want sommige dingen zijn hier erg bijzonder, voor ons dan...
In het guesthouse waar ik slaap, heb ik een eigen douche en een normale wc en er is electriciteit (als er geen power-cut is natuurlijk) maar in het blok waar het guesthouse is, heeft verder biijna niemand stroom en stromend water. De mensen wassen zich op het balkon, op straat, of in de woonkamer. De jongens gaan elke zaterdag ouderwets in een tobbe met koud water en worden schoon geschrobt door mama. Mensen hebben ook geen wc en het komt dus voor dat er gepoept en gepiest wordt op het balkon, maar ook gewoon op straat...ja gewoon, want dit is hier toch redelijk normaal.
Sommige mensen hebben bijvoorbeeld een geit, die ze groot brengen om dan te slachten. Maar ja, je hebt geen tuin, dus waar laat je dan je geit? Nou gewoon, boven in je huis of in de woonkamer!
Ik heb al een paar keer gezien, dat de vrouwen zich overdag wassen op straat,met een emmertje water en een doek om, want je staat natuurlijk niet in je naakie buiten. Douchen is veel mensen dus onbekend. de kinderen op school leren in hun boek, dat het gezond is om je tenminste 1 keer per week te wassen...nou dan weet je het wel!
Over school gesproken: ik heb deze week de leerlingen de brieven uit Nederland gegeven. Nou dat was de hit van het jaar, hoor! Er was geen enkele leerling, die ooit een brief had gekregen van iemand, dus ze konden het bijna niet geloven dat het voor hun zelf was. Het schrijven van een antwoord was iets ingewikkelder. Ze begonnen eerst allemaal de brief over te schrijven, omdat ze niet snappen hoe post werkt. Uiteindelijk hebben we samen geprobeerd mooie brieven terug te schrijven…En het blaadje op een gekleurd papiertje geplakt…dat was hit nummer 2, want gekleurd papier kunnen ze hier niet betalen en hebben ze normaal nooit. Ze konden maar niet kiezen welke kleur ze wilden nemen…Ze zijn nu allemaal mooie tekeningen aan het maken, maar ook dat gaat anders dan we denken. Ze tekenen vooral de symbolen van Nepal en tekenen na uit hun boek. Dus leerlingen bereid je voor op mooie kunstwerkjes, maar wel op zijn nepalees…
Voor de leerlingen heb ik een grote investering gedaan, door het kopen van lijm/scharen/kleurpotloden/gekleurd papier enz…er is al 3 euro van het goede-doelen-geld uitgegeven…kortom dat gaat heel goed!
Op dit moment ben ik aan het kijken naar materialen voor school (leesboeken, kasten laten maken om alles in te zetten, stoel voor de docent…gewone dingen, die ze hier niet hebben, maar wel handig zouden zijn. Kortom het gaat allemaal goed komen!) Ik ga Zaterdag met een docent van school in Kathmandu op zoek naar leuke en mooie boeken.
En dan had ik gisteren nog en bijzondere ontmoeting;
Ik was op mijn kamer, en die grenst aan de straat en ik hoorde nederlanders buiten. Tja dan kijk je toch even en wie zag ik? Nel Weber (oud collega) met haar man! Dus ik sprint naar beneden en ren er op af! Heel leuk natuurlijk! We hebben even samen koffie gedronken, maar zij moesten helaas al weer snel met de toerbus mee. Het was jammer, want ze hadden geprobeerd mij te pakken te krijgen, maar dat was niet gelukt, dus een heel groot toeval dat ik ze vanuit mijn kamertje zag…Iedereen van school krijgt natuurlijk de groeten van Nel!
Net zo toevallig is eigenlijk dat een andere vrijwilligster in het kindertehuis, Wienke, mijn oude buurmeisje uit Zetten is. Dan zit je gvd in Nepal, of all places en dan kom je steeds bekenden tegen!!! Maar allemaal erg leuk natuurlijk!!!
Ik ben heel benieuwd wie ik morgen tegenkom…want ja, dit schept natuurlijk wel verwachtingen…
Aan de geode wil van de goden zal het niet liggen, want ik heb van een ‘ living god’ een zegening gehad! Ze hebben hier ‘living gods’ door de stad lopen. Deze mannen worden aan de hand van een select gezelschap uitverkoren op basis van hun horoscoop en de stand van de maan/sterren enzo. Als je dan aangewezen wordt als ‘living god’ dan loop je als een echte hindoegod door de stad, ontvangt offers (geld) en hebt het respect van het hele volk en wordt dus ook als god behandeld. Er was, bij hoge uitzondering, een living god in het restaurant van rik, toen ik aankwam en ik mocht bij hele hoge uitzondering een foto maken. Daarna kreeg ik een touwtje, dat symbol staat voor geluk en de zegen van de living god…overigens nog bijzonderder was, dat ik als vrouw dit kreeg…
Kortom als het aan de goden ligt komt het helemaal goed…ik wacht rustig af!!!
Dikke Kus, Hanneke
Klik hier om terug te gaan naar de Guharsite
maandag 3 maart 2008
Newari avond
Een newari avond...
In Nepal wonen een heleboel volken door elkaar heen en in Bhaktapur woont voornamelijk het newari-volk. ze hebben een eigen taal en cultuur.
Op zaterdagavond, toen ik van het dakterras van het guesthouse kwam, stond het zoontje van Cham (de eigenaar) te praten met rik(die van het restaurantje)
Hij was Rik aan het uitnodigen voor een diner-party bij hun thuis. En vervolgens werd ik ook uitgenodigd. Ik had nog geen idee, dat dit erg bijzonder was...
Om 6 uur verschenen rik en ik bij de ingang van de woning van CHam. Dit betekent een deurtje, half zo klein als wij, en via allerlei trappetjes kwam je op de derde verdieping, waar gewoond wordt. Het huis verkeerd nog in originele staat, wat dus betekent dat het nog net zoals het in 1700/1800 gebouwd werd er nu ook uitziet. Er staan geen meubels en midden in de woonkamer wordt gekookt. We mochten gaan zitten op rieten matten langs de zijkant, van de muur. Ik zat onder de vellen van enkele dierenhuiden.
Langzaam aan kwamen de andere gasten binnendruppelen…maar dat waren alleen mannen. In de Nepali/Newari (en trouwens over de halve wereld) brengen mannen en vrouwen niet samen in gezelschap door. De vrouwen van de familie waren er wel, maar zorgen voor het eten en de drankjes, voor het opruimen en zitten samengeklit in een hoekje. Dat ik hier als vrouw tussen kon zitten was eigenlijk wonderlijk en zeer uitzonderlijk.
De maaltijd starte met een onbestendig vleeshapje, dat ik netjes doorgeschoven heb naar Rik. Daarna kwamen er verschillende groentes, die je in zout of chillipeper doopt. Gevolgd door echte originele “ dal Bahd” en alles dus ook etend met je rechterhand. Het vlees dat steeds langskwam heb ik netjes voor bedankt, want dat durfe ik niet aan. Met gebakken groente kan niet zoveel mis gaan. Het toetje was de beroemde curd van Bhaktapur (super lekkere yoghurt van de buffel)
Het alles ging gepaard met een dossis wiskey gemengd met sparood, maar dat heb ik bij wijze van uitzondering maar met mate gedronken…ik dacht laat ik deze bijzondere gelegenheid nu niet verpesten met slecht gedrag. Kortom een echte Newari-avond, bij de bevolking thuis, dat zijn dan weer de leuke dingen van een langer verblijf in een vreemd land…
zaterdag 1 maart 2008
PS Ik heb een hoop berichten achterelkaar gepost: begin onderaan met lezen aub, dit is het laatste bericht...X
Na 2 dagen door de steden gesjouwd te hebben, werd ik de derde dag op school verwacht. dat wil zeggen, de leerkrachten wisten van niets en de directeur wist wel dat ik zou komen, maar het was nog wat onduidelijk wat ik kwam doen.
De school is erg klein. Er is een soort kleuterklas met 22 snottebellende droppies en 1 juf. Dan is er nog een tussenkleuterklas met iets grotere kindjes en dan komt klas 1. Hier zitten allerlei leeftijden door elkaar, omdat niet de leeftijd maar het moment dat je naar school gaat bepaald in welke klas je zit. Er zit in klas 1 een leerling van 14, maar ook kindjes van 6.
In klas 1 zitten 10 kinderen.
Klas 2 en 3 zijn samengevegd, net als 4 en 5, omdat er te weinig kinderen zijn. totaal zijn er iets van 66 kinderen zei de directeur mij, maar die zitten vooral in de kleuterklassen en ik geloof niet dat ik er al 66 gezien heb.
Ze hebben les van 10 uur tot 4 uur en hebben 8 vakken op een dag, elke dag hetzelfde rooster en de helft van de tijd doen ze weinig. Ze leren in mijn ogen erg onzinnige dingen uit hun hoofd, die ze vervolgens zelf niet begrijpen. Alles gaat wel in het engels, maar toepassen kunnen ze het niet.
Elke ochtend begint met het in rijtjes staan en ochtendgymnastiek doen. liedjes zingen en de controle of het schooluniform schoon is, handen gewassen zijn en de strik in het haar recht zit. Als je iets vergeten bent, of je stropdas zit niet goed, dan wordt je uit de rij gehaald en moet je voor straf in de 'strafrij' staan. Het is ondenkbaar dat je uit de strafrij stapt voordat een docent je toestemming heeft gegeven.
Als de docent het lokaaltje inkomt, springt iedereen op en roepen ze: goodmorning teacher! Ze gaan pas weer zitten als de docent zegt: sit down...
Misschien leuk om bij ons op school ook eens te proberen?
Vandaag is het zaterdag en dan zijn ze vrij. Morgen is er gewoon school, want een vrije zondag kennen ze hier niet. Morgen mag ik ook een paar lesjes geven, maar ik moet nog even bedenken wat ik ga doen, het is allemaal een beetje vaag...zoals wel meer hier...
Nogmaals dikke knuffel...
Na 2 dagen door de steden gesjouwd te hebben, werd ik de derde dag op school verwacht. dat wil zeggen, de leerkrachten wisten van niets en de directeur wist wel dat ik zou komen, maar het was nog wat onduidelijk wat ik kwam doen.
De school is erg klein. Er is een soort kleuterklas met 22 snottebellende droppies en 1 juf. Dan is er nog een tussenkleuterklas met iets grotere kindjes en dan komt klas 1. Hier zitten allerlei leeftijden door elkaar, omdat niet de leeftijd maar het moment dat je naar school gaat bepaald in welke klas je zit. Er zit in klas 1 een leerling van 14, maar ook kindjes van 6.
In klas 1 zitten 10 kinderen.
Klas 2 en 3 zijn samengevegd, net als 4 en 5, omdat er te weinig kinderen zijn. totaal zijn er iets van 66 kinderen zei de directeur mij, maar die zitten vooral in de kleuterklassen en ik geloof niet dat ik er al 66 gezien heb.
Ze hebben les van 10 uur tot 4 uur en hebben 8 vakken op een dag, elke dag hetzelfde rooster en de helft van de tijd doen ze weinig. Ze leren in mijn ogen erg onzinnige dingen uit hun hoofd, die ze vervolgens zelf niet begrijpen. Alles gaat wel in het engels, maar toepassen kunnen ze het niet.
Elke ochtend begint met het in rijtjes staan en ochtendgymnastiek doen. liedjes zingen en de controle of het schooluniform schoon is, handen gewassen zijn en de strik in het haar recht zit. Als je iets vergeten bent, of je stropdas zit niet goed, dan wordt je uit de rij gehaald en moet je voor straf in de 'strafrij' staan. Het is ondenkbaar dat je uit de strafrij stapt voordat een docent je toestemming heeft gegeven.
Als de docent het lokaaltje inkomt, springt iedereen op en roepen ze: goodmorning teacher! Ze gaan pas weer zitten als de docent zegt: sit down...
Misschien leuk om bij ons op school ook eens te proberen?
Vandaag is het zaterdag en dan zijn ze vrij. Morgen is er gewoon school, want een vrije zondag kennen ze hier niet. Morgen mag ik ook een paar lesjes geven, maar ik moet nog even bedenken wat ik ga doen, het is allemaal een beetje vaag...zoals wel meer hier...
Nogmaals dikke knuffel...
De eerste dagen:
Nu dan hier het vervolg...
Behalve dat de reis van het vliegveld naar Bhaktapur dik een uur duurde, ging dit natuurlijk niet over prachtige wegen. Om de grote files te omzeilen reden we over hobbelige zandweggetjes, met diepe kuilen. Uiteindelijk goed gearriveerd.
's Avonds met mijn persoonlijke guide een hapje nepalees gegeten. Het nationale gerecht is Dal Baath (rijst met linzen en groeten en als je het kunt betalen vlees) maar ondanks dat ik dacht dat dit het enige was wat echt nepalees is, zijn er nog talrijke andere lekker hapjes en gerechten te krijgen. Soms iet wat chineesachtige dimsum, of pittige pinda's met pepers, hele lekkere kroepoek, of gefrituurde groentekoekjes, om maar een paar dingen te noemen.
Aan eten, voor mij als toerist, dus geen gebrek.
Bij aankomst werd ik al snel gewezen op de aankomende power-cut, wat zoveel inhoud als: de stroom gaat eraf. Dan ishet dus donker en niet zo'n beetje ook. Lang leve mijn aanschaf bij de bever: een lampje, dat het de komende maanden moet blijven doen.
Power-cut wil zeggen, dat een deel van de stad zonde stroom zit om electriciteit te sparen. Andere delen kunnen wel stroom hebben. Er is een schema waarin staat welke deel wanneer stroom heeft, maar dit is niet altijd betrouwbaar.
Stroomsparen is niet helemaal het juiste woord. Volgens Rik (de Nederlander van het restaurantje) heeft de hele bevolking de stroom illegaal afgetapt en dat betekent dat de mensen dus niet betalen wat ze gebruiken. De regering weet dit wel en om dat dan een beetje te kunnen compenseren zetten ze ca. 8 uur per dag de stroom af. IN blokken van ca. 2 uur.
De volgende dag begon met wat nepalese les op het dakterras van het guesthouse. De zon scheen lekker en 's avonds zag ik dat ik al lelijk verbrand was (tja alles meegenomen, behalve zonnebrand)
Ik werd overspoeld met nepalese woorden en zinsconstructies, maar heb alleen onthouden hoe je goedendag en bedankt zegt (dit wist ik nl al...)
Alles staat in mijn reis-notitie-boekje, dus als ik me echt verveel kan ik rustig oefenen.
Na de lunch kreeg ik een rondleiding door Bhaktapur, zoals al eerder gezegd een mooie stad, waar wonderlijk genoeg alleen overdag toeristen lopen en het 's avonds vooral erg druk is met flanerende nepalezen. Mannen lopen in groepjes heen en weer en overdag zie je de vrouwen samen heen en weer lopen, om water te halen of inkopen te doen.
Er zijn vele tempels in de stad, allemaal voor aziatische begrippen erg mooi en dus zeker de moeite waard. De oude binnenstad is redelijk onderhouden, maar dat komt ook, omdat elke toerist hier 10 dollar entree moet betalen! Ik betaal dit 1 keer en heb inmiddels een bezoekerspas voor 3 maanden. 10 dollar is voor nepalese begrippen heeeeeeeel veel geld, zeker als je bedenkt dat een pot thee in een restaurant ongeveer 60 cent kost. dat ze die 10 dollar per persoon gebruiken voor het restaureren van de stad en het schoonhouden ervan is dan ook prima, anders was het een zooitje...
De volgende dag naar Kathmandu, wat vergeleken bij Bhaktapur een wereldstad is. Heel veel mensen en heel veel van hetzelfde. Ik heb alleen de toeristische wijk, Thamel, gezien, zodat als ik erge behoefte krijg aan een bruine boterham met kaas, of zin heb in een echte pizza, dat ik weet waar ik heen moet. De reis naar kathmandu is een mijl op zeven. Je neemt een bus, als je erinpast tenminste, hoopt op een zitplek, maar meestal moet je staan. De bus stopt zo ongeveer elke 500meter om er nieuwe mensen in te laten en doet er zo ongeveer 2 uur over om die 15 km af te leggen. Als je dan helemal bezweet en platgedrukt aankomt, weet je natuurlijk 1 ding: je moet ook nog terug....
Vanwege de bezinestakingen rijden er dus veel minder bussen, maar ook taxis zijn niet zo happig om heen en weer te rijden. Een busritje kost je ongeveer 20 roepie (20 cent) en een taxiritje kost onder normale omstandigheden ongeveer 300 roepie (3 euro) maar door de benzineschaarste kan het wel 1000/1500 roepies kosten (10/15 euro)
Inmiddels is het halve dorp al even komen kijken in het internetcafe, omdat er een blonde dame zit te typen, maar goed...dit slaan we weer even op en dan vertel ik over de school...tja een week radiostilte, dat betekent dat je nu met alle verhalen in 1 keer te maken krijgt, maar dat vinden jullie vast niet erg...
KUS KUS, Hanneke
Nu dan hier het vervolg...
Behalve dat de reis van het vliegveld naar Bhaktapur dik een uur duurde, ging dit natuurlijk niet over prachtige wegen. Om de grote files te omzeilen reden we over hobbelige zandweggetjes, met diepe kuilen. Uiteindelijk goed gearriveerd.
's Avonds met mijn persoonlijke guide een hapje nepalees gegeten. Het nationale gerecht is Dal Baath (rijst met linzen en groeten en als je het kunt betalen vlees) maar ondanks dat ik dacht dat dit het enige was wat echt nepalees is, zijn er nog talrijke andere lekker hapjes en gerechten te krijgen. Soms iet wat chineesachtige dimsum, of pittige pinda's met pepers, hele lekkere kroepoek, of gefrituurde groentekoekjes, om maar een paar dingen te noemen.
Aan eten, voor mij als toerist, dus geen gebrek.
Bij aankomst werd ik al snel gewezen op de aankomende power-cut, wat zoveel inhoud als: de stroom gaat eraf. Dan ishet dus donker en niet zo'n beetje ook. Lang leve mijn aanschaf bij de bever: een lampje, dat het de komende maanden moet blijven doen.
Power-cut wil zeggen, dat een deel van de stad zonde stroom zit om electriciteit te sparen. Andere delen kunnen wel stroom hebben. Er is een schema waarin staat welke deel wanneer stroom heeft, maar dit is niet altijd betrouwbaar.
Stroomsparen is niet helemaal het juiste woord. Volgens Rik (de Nederlander van het restaurantje) heeft de hele bevolking de stroom illegaal afgetapt en dat betekent dat de mensen dus niet betalen wat ze gebruiken. De regering weet dit wel en om dat dan een beetje te kunnen compenseren zetten ze ca. 8 uur per dag de stroom af. IN blokken van ca. 2 uur.
De volgende dag begon met wat nepalese les op het dakterras van het guesthouse. De zon scheen lekker en 's avonds zag ik dat ik al lelijk verbrand was (tja alles meegenomen, behalve zonnebrand)
Ik werd overspoeld met nepalese woorden en zinsconstructies, maar heb alleen onthouden hoe je goedendag en bedankt zegt (dit wist ik nl al...)
Alles staat in mijn reis-notitie-boekje, dus als ik me echt verveel kan ik rustig oefenen.
Na de lunch kreeg ik een rondleiding door Bhaktapur, zoals al eerder gezegd een mooie stad, waar wonderlijk genoeg alleen overdag toeristen lopen en het 's avonds vooral erg druk is met flanerende nepalezen. Mannen lopen in groepjes heen en weer en overdag zie je de vrouwen samen heen en weer lopen, om water te halen of inkopen te doen.
Er zijn vele tempels in de stad, allemaal voor aziatische begrippen erg mooi en dus zeker de moeite waard. De oude binnenstad is redelijk onderhouden, maar dat komt ook, omdat elke toerist hier 10 dollar entree moet betalen! Ik betaal dit 1 keer en heb inmiddels een bezoekerspas voor 3 maanden. 10 dollar is voor nepalese begrippen heeeeeeeel veel geld, zeker als je bedenkt dat een pot thee in een restaurant ongeveer 60 cent kost. dat ze die 10 dollar per persoon gebruiken voor het restaureren van de stad en het schoonhouden ervan is dan ook prima, anders was het een zooitje...
De volgende dag naar Kathmandu, wat vergeleken bij Bhaktapur een wereldstad is. Heel veel mensen en heel veel van hetzelfde. Ik heb alleen de toeristische wijk, Thamel, gezien, zodat als ik erge behoefte krijg aan een bruine boterham met kaas, of zin heb in een echte pizza, dat ik weet waar ik heen moet. De reis naar kathmandu is een mijl op zeven. Je neemt een bus, als je erinpast tenminste, hoopt op een zitplek, maar meestal moet je staan. De bus stopt zo ongeveer elke 500meter om er nieuwe mensen in te laten en doet er zo ongeveer 2 uur over om die 15 km af te leggen. Als je dan helemal bezweet en platgedrukt aankomt, weet je natuurlijk 1 ding: je moet ook nog terug....
Vanwege de bezinestakingen rijden er dus veel minder bussen, maar ook taxis zijn niet zo happig om heen en weer te rijden. Een busritje kost je ongeveer 20 roepie (20 cent) en een taxiritje kost onder normale omstandigheden ongeveer 300 roepie (3 euro) maar door de benzineschaarste kan het wel 1000/1500 roepies kosten (10/15 euro)
Inmiddels is het halve dorp al even komen kijken in het internetcafe, omdat er een blonde dame zit te typen, maar goed...dit slaan we weer even op en dan vertel ik over de school...tja een week radiostilte, dat betekent dat je nu met alle verhalen in 1 keer te maken krijgt, maar dat vinden jullie vast niet erg...
KUS KUS, Hanneke
Lieve Allemaal!!!
Eindelijk is hier dan een update vanuit Nepal!
Waar zal ik eens beginnen???
De vluchten verliepen prima, met alleen een vertraging in Delhi, maar ja dat is Azie, en dan maak je je nergens meer druk om. In Kathmandu mocht ik, vanwege mijn vriendelijke gezicht, zo doorlopen en werd er weinig gecontroleerd. Keurig opgehaald door Joyce en Krishna, van het kindertehuis. En toen begon de reis pas echt.
De afstand van het vliegveld naar Bhaktapur is ongeveer 15 km en daar doe je rustig een uur over. Niet alleen omdat de wegen zo slecht zijn, maar ook omdat de 'snelweg' tussen Kathmandu en Bhaktapur vol staat met bussen, auto's en motoren. Ze staan allemaal in de file voor de benzinepomp. Echt waar rijen van zeker een km per vervoersmiddel...Benzine is hier op dit moment schaars, vanwege enkele onrusten in het zuiden van Nepal en die houden de invoer van benzine uit India tegen (ofzo)
Kortom de gemiddelde nepalees staat een dag in de rij voor 10 liter brandstof, als er tenmiste geleverd wordt...
Het guesthouse waar ik slaap is simpel, maar keurig. Klein en vriendelijk. Er slapen nog wat andere vrijwilligers, die inmiddels naar het kindertehuis zijn verhuist en nog een nederlander, die hier woont en een eigen restaurantje heeft.
Bhaktapur is een mooie stad, zo op het oog. er is een oud centrum, dat uit de 17e eeuw stamt en ook nog in deze staat verkeerd. Als je een paar dagen langer kijkt, zie je wel de armoede en de verschillen, maar daarover later meer.
De eerste twee dagen werd ik op sleeptouw genomen door Krishna, die me wegwijs maakte in de stad en heeft laten zien hoe je naar Kathmandu kunt komen. De dagen erna op bezoek bij de school. Ik zal in aparte berichten hierover meer vertellen. Ik schrijf alles in delen op, omdat ze hier plotseling stroomstoringen kunnen hebben, of de pc uitvalt en dan ben je alles kwijt...dus nu post ik eerst dit berichtje en dan g ik verder....
Hoe dan ook: dikke kus uit Nepal,
ps ik zie dat de titel in het nepali geschreven wordt, dit moet ik nog even veranderen...
Eindelijk is hier dan een update vanuit Nepal!
Waar zal ik eens beginnen???
De vluchten verliepen prima, met alleen een vertraging in Delhi, maar ja dat is Azie, en dan maak je je nergens meer druk om. In Kathmandu mocht ik, vanwege mijn vriendelijke gezicht, zo doorlopen en werd er weinig gecontroleerd. Keurig opgehaald door Joyce en Krishna, van het kindertehuis. En toen begon de reis pas echt.
De afstand van het vliegveld naar Bhaktapur is ongeveer 15 km en daar doe je rustig een uur over. Niet alleen omdat de wegen zo slecht zijn, maar ook omdat de 'snelweg' tussen Kathmandu en Bhaktapur vol staat met bussen, auto's en motoren. Ze staan allemaal in de file voor de benzinepomp. Echt waar rijen van zeker een km per vervoersmiddel...Benzine is hier op dit moment schaars, vanwege enkele onrusten in het zuiden van Nepal en die houden de invoer van benzine uit India tegen (ofzo)
Kortom de gemiddelde nepalees staat een dag in de rij voor 10 liter brandstof, als er tenmiste geleverd wordt...
Het guesthouse waar ik slaap is simpel, maar keurig. Klein en vriendelijk. Er slapen nog wat andere vrijwilligers, die inmiddels naar het kindertehuis zijn verhuist en nog een nederlander, die hier woont en een eigen restaurantje heeft.
Bhaktapur is een mooie stad, zo op het oog. er is een oud centrum, dat uit de 17e eeuw stamt en ook nog in deze staat verkeerd. Als je een paar dagen langer kijkt, zie je wel de armoede en de verschillen, maar daarover later meer.
De eerste twee dagen werd ik op sleeptouw genomen door Krishna, die me wegwijs maakte in de stad en heeft laten zien hoe je naar Kathmandu kunt komen. De dagen erna op bezoek bij de school. Ik zal in aparte berichten hierover meer vertellen. Ik schrijf alles in delen op, omdat ze hier plotseling stroomstoringen kunnen hebben, of de pc uitvalt en dan ben je alles kwijt...dus nu post ik eerst dit berichtje en dan g ik verder....
Hoe dan ook: dikke kus uit Nepal,
ps ik zie dat de titel in het nepali geschreven wordt, dit moet ik nog even veranderen...
donderdag 21 februari 2008
Nog 3 nachtjes slapen en dan is het zover...dan is alles ingepakt en is er geen weg meer terug! Het wordt nu wel een beetje spannend, want gaat alles passen in mijn rugzak en is de rugzak niet meer dan 20 kilo...?pfff...het wordt nog ingewikkeld om alles er in te proppen!
Ik kan me nu nog niet voorstellen, dat ik over 3 dagen in het vliegtuig zit en dat ik zondagavond op het vliegveld in Delhi, India de weg zal vinden...
Maar het gaat lukken!
Ik heb er zin in! En hoop natuurlijk dat hier mooie verhalen komen te staan, maar dat gaat vast wel goed komen!
Ik zal jullie wel missen, dus mail er maar lekker op los!
Liefs Hanneke
Ik kan me nu nog niet voorstellen, dat ik over 3 dagen in het vliegtuig zit en dat ik zondagavond op het vliegveld in Delhi, India de weg zal vinden...
Maar het gaat lukken!
Ik heb er zin in! En hoop natuurlijk dat hier mooie verhalen komen te staan, maar dat gaat vast wel goed komen!
Ik zal jullie wel missen, dus mail er maar lekker op los!
Liefs Hanneke
Abonneren op:
Posts (Atom)
