Van Nagarkot naar Changu Narayan

Het voelt als thuiskomen...

Donderdagochtend, na een rustig ontbijtje en wakker worden in het zonnetje vertrok ik met een nieuw gevonden reisgenoot (een ietwat gefilpte 50er uit Amsterdam, Paulus) naar Nagarkot. Een nederzetting hoog in de bergen, waar ze je prachtige uitzichten op de himalaya beloven. Na een hobbelige taxirit van een uurtje (er hadden zich nog 2 engelsen bij ons aangesloten, dat maakt de taxi dan toch weer goedkoper…2 euro, ipv 4 euro) kwamen we aan in Nagarkot. Het is een plaatsnaam, maar geen dorp, want er is niets. Behalve dan Bergen om je heen en 17 hotels, die allemaal in springen op de toeristen, maar dat lukt natuurlijk niet, want zoveel toerisme is er niet…
Op advies van Rik kwamen we bij het hotel “at the end of the Univers” wat ook letterlijk aan het einde van de wereld zat. Een prachtig hotel, met nog mooiere uitzichten, maar helaas geen himalaya… Die malle Bergen beginnen een beetje een fustratie te worden, want ze zitten steeds in de wolken. Je gaat dus eigenlijk naar Nagarkot voor de sunrise of de sunset, die mits er Bergen te zien zijn, natuurlijk prachtig is.

Wat voor mij het allerheerlijkste was, was heel simple: DE RUST. Geen lawaai, geen drukte en gewoon stilte om je heen. Adelaars die over je hoofd heen vliegen, en verder niets!
Na een heerlijke rustige avond was het weer vroeg op staan. Want de bedoeling was dat we vanuit Nagarkot terug zouden lopen naar Bhaktapur. Dat was ook de reden dat ik samen met Paulus was gegaan, zodat ik samen met iemand kon teruglopen.

We zijn terug gelopen via het oudste tempelcomplex van Nepal; Changu Naryan. Maar de weggetjes erheen, waren misschien nog wel mooier dan de tempel. Via allerlei kleine dorpjes en straatjes, door het berglandschap lopen was heerlijk. Overal waren mensen vriendelijk en enthousiast. Na een tijdje worden de kleine kinderen wel wat vermoeiend, want die reopen steeds: ‘hello chocolat?’ Met mijn matige nepalees antwoord ik op een bepaald moment gewoon met: ‘hello chocolat?’ Chaina,Chaina (no,no) mero naam Hanna ho (mijn naam is Hanna). Vooral de volwassenen liggen dan helemaal in een deuk en de kinderen kijken verbaasd, omdat ze niet snappen wat er gebeurt. Bovendien is het een rare vraag om met temperaturen van 30 graden chocolade in je tas te hebben…dat smelt namelijk nogal lekker…

Na vier uur stevig door gelopen te hebben kwamen we bij de prachtige tempel. De nepalezen weten toch wel wat mooi is. Paulus was een beetje moe (ik voelde mijn voeten ook wel) dus we zijn niet vanaf Changu Naryan naar Bhaktapur gelopen, maar hebben voor het laatste stuk de bus gepakt (half uur, 10 cent) Bij vertrek konden we nog riant zitten, maar bij alle haltes kwamen er nogal een hoop mensen binnen, zodat we als sardientjes in een te klein blikje de berg afdaalde, maar dat heeft ook wel iets hoor…een taxi kan altijd nog en is lang niet zo leuk als de bus!(je moet wel zitten kunnen, anders hang je aan een ijzeren staaf over de rest van de busmensen heen)Eenmaal in Bhaktapur aangekomen, had ik toch een gevoel van ' ik ben weer thuis' en alsof ik tijden weg geweest was...

Afgelopen dinsdag mijn visum verlengd. Was met Nienke en Wienke meegegaan, want die moesten dit ook regelen, dus leek me wel zo makkelijk om dit ook te gaan doen. Na wat vriendelijk glimlachen, 2000 roepie betaald te hebben en een formulier met pasfoto te hebben ingeleverd, konden we anderhalf uur later terugkomen.
De tussenliggende tijd hebben we besteed aan het boeken van een tripje naar Chitwan National park (olifantje rijden, neushoorns spotten en een heuse jungletocht…) maar daar ga ik pas over twee weken heen.
En natuurlijk een broodje gegeten bij de ‘pumpernikkel’ want daar hebben ze echte broodjes, zoals we die in europa kennen…altijd wel even lekker!

Woensdag heb ik met Rik en Ujjol (zijn Nepalese ‘manager’ van het restaurant) de school bekeken, omdat ik vond dat het een en ander wel een likje verf kon gebruiken, misschien nog wat andere opknapdingen om te bekijken en het probleem is natuurlijk dat als ik vind dat er op die school echt iets moet gebeuren, dan moet er wel een betrouwbaar iemand zijn, die de taak op zich kan nemen, als ik er tijdens de trekking straks niet ben, of als het langer duurt, dat er dan altijd iemand is, die met mij communiceert. Rik verveelt zich halve dagen dood, dus die vind het zeker leuk, om het project ‘school’ te coordineren!

‘s Avonds kwamen we terecht in een heuse campagne van de maoisten, die op het plein grote toespraken hielden en het volk veel beloofden. Het was vooral wachten op de grote leider, maar die kwam pas drie uur later aanzetten. Campagne voeren gaat hier samen met leuke dansjes en muziek, om de toeschouwers maar tevreden te houden, denk ik.

Verder kan ik zeggen, dat ik nog nooit zo blij ben geweest op een vakantie met 2 heel simpele dingen: een rolletje plakband en een lampje. Het lampje is natuurlijk voor alle momenten dat hier spontaan, of gepland, de stroom een tijd uitvalt en je dan dus echt overal licht kunt gebruiken, maar het rolletje plakband is ook erg handig: om de stekker van alle opladers in het stopcontact te kunnen vastplakken, zodat het blijft zitten en er niet steeds uitvalt, of om de wcbril vast te plakken, omdat die telkens naar beneden kukkelt…kortom het blijft allemaal een beetje behelpen…