even wat reisfeiten op een rijtje...

Na 5 weken reizen kom je toch tot de volgende reisfeiten:

In totaal bijna 4000km afgelegd (In India 2700 in een ambassador en in Tibet bijna 1300km in een 4wheel Jeep) dit overigens zonder de vluchten.

Van het begin tot aan het einde bestond de reis uit 9 vluchten! Het grootste vliegtuig kon 600 man vervoeren, het kleinste maximaal 30...Alle vluchten waren op tijd!

Ik heb 5 keer de Mount Everest gezien (2 keer uit de lucht en 3 keer vanaf aarde)

Behalve in India, heb ik elke dag de Himalaya gezien!

De 3 heiligste meren van de wereld zijn bezocht (Hindoe meer in Pushkar,Boeddhameren in Tibet: namtso-lake en yamdroktso)

De heiligste rivier op aarde is bevaren (de Ganges in Varanasi) en het water ook aangeraakt...

Het hoogste punt dat we moesten overbruggen was 5319 meter

Verder nog 7 andere passen boven de 4000 meter...

2 keer gezegend door een heilige: een brahmapriester in Pushkar en een lama van de Panchenlama in Shigatse.

6 monumenten/bezienswaardigheden gezien die op de werelderfgoedlijst staan (Agrafort, Fatehpur Sikri, Taj Mahal, Qutb Minar, Potala Pleis, kathmanduvallei) en 1 wereldwonder (Taj Mahal) das gemiddeld meer dan 1 per week!

In totaal 7 forten en paleizen van de Maharadja's, 7 boeddhistische klooster met haar Lama's, de unieke Hindoe Brahmatempel in Puskar, de moslim graftombe in Agra, 1 katholieke kerk in India, kortom alle geloven waren vertegenwoordigd!

1 echte water-begrafenis gezien in Tibet

meerdere lijkverbrandingen in Varanasi en 1 in Bhaktapur

wildlife: In India een blue antilope, in Tibet: yaks, tibetaanse antilopen, rondvliegende arenden, helaas geen wolf of ander spannend wild.

Miljoenen Indiers met roepietekens in hun ogen, duizenden, getekent door het ruwe verleden, Tibetanen en duizenden goedlachse Nepalezen.

3000 foto's (zucht) en vele fimpjes...

en zo kan ik nog wel even doorgaan...

Last but not least

Afdalend van grote hoogte in Tibet naar de grens met Nepal, val je letterlijk over de weg de diepte in! Wat een spectaculaire afdaling is dat zeg! Nu is het ook duidelijk waarom we de hele Tibet-tour in een 4wheel-Jeep rijden: de laatste kilometers van de friendship-highway zijn nog niet af en dat betekent: modder, zand, kuilen, gaten en soms bijna geen weg...en das met een jeep toch wel iets makkelijker te berijden, dan met een tibetaans busje...

Door groene dalen, met waanzinnige kloven en mooie watervallen dalen we af naar Zhangmu, de grensplaats tussen Nepal en Tibet. Nog 1 laatste nacht in Tibet, in een luxe hotel, gaan we de volgende dag de grens over. Van alle beloofde strenge controles (alle boeken die bladzijde voor bladzijde zouden worden gecontroleerd op afbeeldingen van de Dalai Lama) komt niets, we mogen zo doorlopen! Dus samen met mijn lonely Planet kan ik zo het land weer uitlopen (dit boek is verboden, maar op de heen weg ook geen controle, dus ik heb het lekker nog)

Even wat Tibetaanse feiten op een rij:
een Tibetaan drinkt 40 koppen yakboter thee per dag (jakkes...)
Tibet ligt zo hoog, dat het de meeste zonuren per dag heeft wereldwijd...vandaar dat het er zo lekker warm was overdag...
Alle Tibetanen haten de chinezen...wat je ze niet kwalijk kan nemen!
Een tibetaan eet het liefst tsampa: een soort meel, dat ze mengen met water of yakboterthee en dan toch balletjes kneden...brrrr...
Tibetanen houden van de Dalai Lama (die heiligste meneer) alsof het hun vader is!
en de rest ben ik even vergeten, maar ik had er nog meer...

Na een supermooie rit door de Nepaleze bergen (Nepal blijft toch gewoon het mooiste van allemaal!) komen we weer aan in Bhaktapur! Er is toch niets fijner als thuiskomen...

De laatste dagen breng ik vooral door met mijn Nepaleze vrienden, Rick en op school. Alle nederlandse leerlingen hebben een prachtig antwoord op hun brief gekregen, soms wel meer dan 1...de Nepaleze kids waren enthousiast bezig geweest! Super!

Iedereen was blij dat we er weer waren en triest omdat het afscheid nu wel erg dichtbij kwam! Van mijn Nepaleze vriendinnetje Samma kreeg ik mooie armbanden, die 's middags wel omgingen, maar 's avonds niet meer af...grrr...eentje heb ik op het vliegveld kapot laten knippen, omdat er ijzer in zit en dan krijg je in Londen gezeur met het piepen van de securitypoortjes...pas in Londen hoor, want in Kathmandu en Delhi checken ze op een heel andere manier je bagage en body...

Toch nog vergezeld met veel souverniers verlaat ik vrijdagmorgen in alle vroegte mijn geliefde Nepal! Na 4 bagagechecks (!!!waarvan 3 keer dezelfde) mocht je eindelijk het vliegtuig in! De vluchten verliepen prima en na een lange reis, zit ik nu met al mijn troep om me heen weer lekker thuis. Er is soms niets fijner dan thuiskomen...hopelijk is het maar voor even en vlieg ik snel weer uit!

Liefs vanuit het regenachtige Haarlem...zucht...

Tibet, op het dak van de wereld...

Tashi-delek! (=hallo in het Tibetaans...) Tibet gaat je niet in de koude kleren zitten...om meerdere redenen natuurlijk! Ten eerste is landen op een vliegveld in Lhasa op 3600 meter niet niets, daarnaast maken we tochten met de jeep en rijden we zomaar over passen van 5100meter om dan vervolgens weer te slapen op 4000 meter...Langzaam gaat de hoogte wennen, maar je merkt toch echt wel het verschil in zuurstof. Daarnaast is Tibet een prachtig land. Mooie bergen, hoge vlakten, en heel, heel veel kloosters al dan niet met monniken. Prachtige heilige meren, kleine tibetaanse dorpjes en nog meer mooie kloosters. Langzaam aan wordt je een beetje boeddha-moe...Maar de bevolking is vriendelijk en goedlachs, ondanks de toch wel duidelijk zichtbare onderdrukking van de Chinezen. En in Tibet is het koud! Overdag niet, dan is het heerlijk weer, maar 's avonds dan daalt de temperatuur en lig je met je thermische ondergoed aan in bed (en met 3 dekens) brrrr... Vanuit Lhasa, waar het mooie Potala-paleis staat van de hoogste heilige in Tibet (als ik de naam typ, is de kans groot, dat mijn bericht geblokkerd wordt...dus ik omzeil het even) ging de tocht naar Namtso-lake, een meer op 4750meter met prachtige blauwe kleuren en mooie uitzichten op hoge bergen. een van de heilige meren van Tibet, maar waarom de waters heilig zijn weet ik niet... Daarna via een ander mooi meer, Yamdrok-tso, ook heilig, richting Gyantse, via de Friendship-highway. Een route die door de Chinezen prachtig is aangelegd, met wel 100 haarspeldbochten, waar Oostenrijk nog wat van kan leren.Onderweg waren we nog getuige van een water-burial...of te wel een begrafenis. Dat gaat hier als volgt: na de dood wordt het lichaam terug gegeven aan de aarde. Ofwel in het water, als je arm bent, of boven in de bergen, als je rijker bent. Het lichaam wordt aan de rivier in stukken gehakt, en elk deel wordt met stenen verzwaard en dan in de rivier gegooid (die natuurlijk ook heilig is) Zo zagen wij een been, een arm en nog wat onbestendige lichaamsdelen in het water verdwijnen. Volgens de Tibetanen eten de vissen (of boven in de bergen, de vogels) het lichaam op en dan is de cirkel weer rond. Je ziel is tenslotte al gereincarneerd in een ander lichaam!Het mag duidelijk wezen dat de Tibetanen geen vis eten. Tenslotte eet de vis eerst een dode op, en als jij dan daarna vis eet, dan eet je indirect misschien wel je eigen opa op... Na Gyantse (waar voor de afwisseling eens een oud fort was, maar gelukkig ook een mooi klooster) aangekomen in Shigatse. Hier staat het klooster van de Panchen Lama, de, laten we maar zeggen, vice-president van de belangrijkste heilige van de Tibetanen. Kortom de 2na heiligste dus...Er zijn er wel 2...eentje gekozen door de heiligste meneer en eentje gekozen door de Chinezen. De officiele zit al jaren gevangen in de hoofdstad van China, degene die gekozen is door de Chinezen doet nu dienst, maar de Tibetanen accepteren deze man natuurlijk niet...kortom verwarring alom, maar wel een mooi en echt prachtig klooster!Om het prachtige klooster kon je samen met de pelgrims een kora lopen (een pelgrimsroute). Vergezeld met honderden gebedsmolens lopen de Tibetanen hier hun ronde voor de god en hun heilige lama's. Wij liepen gezellig met ze mee. Ons einddoel was een heilige stupa, bovenop de berg (ongeveer 500 meter klimmen) maar na verschillende klimpogingen en klauteren hier en daar, moesten we het opgeven, want we konden de route naar boven niet vinden...Ondanks dat een prachtige wandeling gemaakt, die toch zo rond de 4200meter niet altijd even makkelijk liep, maar dan zijn de uitzichten daarom wel zo mooi! Morgen rijden we naar Tingri waar we de Mount Everest kunnen zien (sunset en sunrise...dat wordt weer vroeg opstaan...) daarna dalen we af naar 2400 meter om de dag daarna de grens met Nepal over te steken! Lopend wel te verstaan, want de Friendship-highway eindigt met een brug tussen de 2 landen, die je lopend moet oversteken... Kalee pay (een soort doeidoei...)Kus Hanneke

Een oase van rust

Nadat we bijna letterlijk ondergedoopt waren in de heilige Ganges (wat een indrukwekkend schouwspel is dat zeg!Al die 100en mensen, misschien wel 1000en, die zich vrijwillig baden in dit heilige water en er ook nog uit drinken, want dat reinigt de ziel...) vertrokken we naar de grens met Nepal. Slechts 250 km, waar je dan met een taxi evengoed nog 8 uur overdoet...pfff...De grensovergang is een drama! Wat een hektiek, overal van die malle indiers, die je weer willen helpen, voor geld natuurlijk...vrachtwagens...km lange rijen met vrachtwagens... Eenmaal de grens over kom je in een oase van rust. Nepal is een heel stuk relaxter dan India. Maar dat merk je pas als je weer terug komt uit India... Even tijd voor bijkomen dus, lekker ouderwets in Bhaktapur, hapje eten, biertje drinken, beetje shoppen (maar ja ik heb alles al...) en nog op het schooltje geweest. Samen met de leerlingen nog wat brieven geschreven naar de leerlings in Nederland...kortom prima om bij te komen! Vanochtend begon de trip naar Tibet...een lang gekoesterde droom...en na een klein uurtje vliegen beland je dan in Lhasa de hoofdstad van de Tibetanen! Net even wat rondgelopen en kan al snel een paar dingen zeggen:het is warm voor de tijd van het jaar, Tibet is een prachtig land, jammer dat de chinezen daar invloed op uitoefenen. Dat is aan alle kanten te zien, maar gelukkig is er ook nog veel van het orgininele Tibetaanse leven te merken! Behalve dan dat ik dit bericht niet rechtstreeks op mijn site kan zetten, want blogspot is hier geblokkeerd...jaja, stel je voor dat je iets stiekems doet...foeifoei, dat mag niet! Landen op een vliegveld dat op 3600meter ligt is overigens geen pretje! Je loopt rond met een gevoel alsof je dronken bent en de trappen naar de hotelkamer zijn er net even 40 teveel, pfff....eerst maar eens even goed acclimatiseren dus...de komende 2 dagen moet dat wel lukken met sightseeing in Lhasa!Daarna rondtrekken door de omgeving en over land (dwars door de Himalaya dus) terug naar Kathmandu, Nepal En over een oase van rust gesproken: Tibet is zo rustig, schoon en vriendelijk, dat is eigenlijk nog 10 keer beter Nepal, en Nepal was al zo heerlijk na India... Liefs Hanneke

Slumdog millionair and the Taj Mahal

Reizend door hektisch, druk, verwarrend en groots India ontdek je dat alle verhalen kloppen! De slumdogs (sloppenwijken) bestaan echt...en hoe! Wat een hoop ellende is hier te zien, zo veel armoede, viezigheid en bedelende kinderen en volwassenen. het is ze niet kwalijk te nemen, zij hebben immer niets, en wij zijn rijk! Het is ook om moedeloos van te worden, want langzaam aan ga je beseffen dat het allemaal wel erg kansloos is. Mensen hebben het slecht, maar doen ook weinig aan het verbeteren van hun ellende. Dat kan ook niet, want je bent de hele dag bezig met overleven!

En grote rijkdommen zie je hier ook, slumdog millionair is dus echt! (voor wie die film nog niet gezien heeft...echt een aanrader!) De tegenstrijdigheden zijn hier zo enorm!
Een van die rijkdommen is het mooiste wereldwonder de Taj Mahal.
En mooi is het! Zoals alle toeristen sta je om vijf uur op om voor zonsopgang bij de Taj te zijn, want dan heb je het mooi licht van de zon, uiteraard ben je er de vorige avond ook geweest bij zonsondergang, en steeds is het weer genieten!

De stad Agra, die leeft van het toerisme voor de Taj, is niets bijzonders, maar de Taj Mahal en de baby Taj (ja, er is nog een kleinere versie) zijn werkelijkwaar super! Ik kan het gewoon niet anders zeggen: overweldigend!

Na Agra, met de nachttrein naar Varanasi, waar de afgelopen dag bestond uit het bijkomen van de nachttrein (hobbel, hobbel en aankomst om 5 uur 's ochtends) bij het zwembad, lekker in de zon. Straks worden we ondergedompeld in de rituelen van de Ganges, de heilige rivier (ik mag hopen dat het onderdompelen niet letterlijk is, want dan weet ik nog niet of ik het wel overleef). Ook hier eerst een zonsondergang, waar de mensen de rivier offeren en waar je bij bepaalde punten kunt meegenieten van de rituele lijkverbrandingen en dan morgenochtend weer voor de sunrise, want dan is het licht zo mooi en voeren de Hindoes weer heel andere rituelen uit, die ook een bijzonder schouwspel zijn...Ben benieuwd!

Daarna door naar de Nepalese grens, om dan weer even lekker bij te komen in het vertrouwde Nepal!

groetjes vanuit Varanasi!XX

De roepies in India

India is het land van de roepies, een roepie voor de deur openhouden, voor je tas naar bovenbrengen, voor het nemen van een foto, voor het brengen van je drankje, voor het aangeven van een papiertje op de wc, voor gewoon niets, omdat zij arm zijn en wij rijk...dan kun je best een paar roepies missen!

Dat is natuurlijk ook best zo, een paar roepies zijn best te missen, maar als er de hele dag aan je kop gezeurd wordt of je geld wilt geven, dan wordt je de echte nederlandse krent en geef je uiteindelijk helemaal niets meer!

Wat dat betreft is er wel een groot verschil met Nepal. Nepal is zo arm, daar heeft iedereen het matig tot slecht. India kent vele rijke mensen en een hele grote middenklasse. de armen zijn hier dan ook heel arm.

Tot nu toe verloopt de reis prima! Vanuit Puskhar vertrokken naar Jodhpur, waar een prachtig mooi fort boven op een heuvel lag! Sinds Jodhpur zijn er inmiddels al weer vele forten en paleizen gekomen, maar die van Jodhpur is toch echt wel de mooiste. Door al die forten en prachtige paleizen waan je je echt in de tijd van prinsessen en koningen, maharadjas en glorierijke tijden!

na Jodhpur ging de tocht door naar Udaipur, volgens de boeken de meest romantische stad van India...Nou dat viel wel mee, maar ik heb er wel mijn verjaardag gevierd en dat ging op zijn Indiaas:

Verjaarden en feesten vieren kunnen ze hier prima, dus ze regelden wel even een echt Indiase birthdayparty voor me! Om 7 uur 's avonds werd ik verwacht op het dakterras van het hotel, met inderdaad een romantisch uitzicht over de stad. het hele hotel was versierd met lampjes, ballonnen en slingers. Het dakterras was ook versierd. Tafel mooi gedekt met bloemen en slingers. Toen kwam de taart...en niet zo maar eentje, maar een mooie glazuur roze taart, met erop: Happy birthday Hanna. Toen mocht ik de taart aansnijden en volgde er vuurwerk, zo hup van het balkon!
Kortom knallen met die hap!
Daarna lekker dineren en na een paar goede glazen wijn, terug naar de slaapkamer, daar had de staff van het hotel het hele bed versierd mt rozenblaadjes...toch heel romantisch dus!

Iedereen die een smsje gestuurd heeft, of een ecard/krabbel...thanks...vind ik erg leuk!

Na udairpur volgde een lange rit naar jaipur, waar we vandaag weer een prachtig fort (amber) een mooi paleis (citypaleis) en het paleis van de wind hebben gezien! Kortom nu wel even verzadigd met koningen, maharadjas, prinsessen en andere rijkdommen van weleer!

Morgen gaat de tour naar Agra...naar het wereldwonder de Taj Mahal...ik ben benieuwd...

Kuskus, vanuit een hektisch Jaipur

Warm welkom

Een warm welkom was het in Nepal. Niet het weer dus, maar door de mensen. Bij Urmila gelijk de eerste dag al een heerlijke newari-lunch en de volgende avond was er een cultural program, georganiseerd door de leerlingen van de school, met dansjes en liedjes en natuurlijk overheerlijk eten!

Een warm welkom was het ook in India, op twee manieren, ten eerste is het hier heerlijk warm, zo rond de 30 graden (of warmer) en ten tweede omdat op het vliegveld een vriend van Nilam (mijn nepaleze reisagent) ons op kwam halen. Dat is toch altijd fijn als je in een vreemd land aankomt.

Delhi was niet zo chaotisch als verwacht. Het was er druk, drukker en druk, maar dat is Azie. Het is er stoffig, smerig en vol met auto's en motoren, maar het is er ook mooi groen, schoon en prettig. Nou hebben we niet veel van Delhi gezien, want de helft van de stad was afgesloten omdat er in 2010 een belangrijk festijn plaatsvind (commonwelth games) moeten nu alle wegen natuurlijk wel even opgeknapt worden en dan sluit men dus de halve stad af...

dus na een paar tempels en een oude moskee, ging de tour door naar Puskhar, een hele heilige stad in de provincie Rajasthan. Rajasthan is het land van de Maharadjas en de curry's...grote forten, koninklijke paleizen en prachtige tempels.
In Puskhar staat de enige Brahmatempel ter wereld, en voor de Hindoes is dat dus de meest bijzondere plek, want Brahma is de oppergod van alle goden!
De stad is zo heilig, dat er geen alcohol, vlees, vis en eieren verkocht en gebruikt mogen worden. Dat van het vlees/vis/ei is niet zo'n probleem, dat eet ik in Azie toch meestal niet, maar die alcohol is wel even afkicken ;-) hoewel verse ananassap, mangosap en bananalassi ook heerlijk is!

De stad ligt om een meer (dat nu ff droog staat, omdat ze het schoonmaken, dus de stad ligt nu om een groot gat), en in dat water komen de Hindoes zich wassen. Dit is een ritueel, waar je als niet-hindoe alleen maar van een afstand naar mag kijken en niet mag fotograferen. Niet dat je ook een duik in het water wilt nemen, maar goed...

Verder staan er nog 100en andere tempels, waar je een kijkje mag nemen, als je je slippers maar uit doet. Dus een bijzondere dag, ook nog gezegend met een tika voor de goede karma...kortom tot nu toe een warm welkom in India!!!

Morgen gaat de reis verder naar Jodhpur...

Groetjes vanuit een heerlijk warm India!

De eerste dagen

Dag allemaal! Of eigenlijk moet ik beginnen met: NAMASTE...want dat wordt hier de hele dag te pas en te onpas geroepen, met je handen gevouwen voor je borst natuurlijk!

Maar om even bij het begin te beginnen: Ik ben er weer...haha, in Nepal dan!
De vlucht zaterdag verliep wonderbaarlijk op tijd, iets wat in Azie toch niet altijd normaal is. Eenmaal aangekomen op het vliegveld in Kathmandu, nog even het visum regelen om het land binnen te komen en toen stond daar Rick met Uzzol...een warmer welkom kun je niet verwachten! Heerlijk om na 1,5 half jaar de vertrouwde mensen in Nepal te zien!

De taxi stond dus al klaar en de rit naar Bhaktapur kon beginnen. Gelukkig is er in de tussentijd in Nepal weinig veranderd. De wegen zijn nog slechter geworden, de gaten nog groter, de taxi's nog beroerder en overal nog evenveel mensen. Er zijn 2 dingen wel veranderd: mijn vertrouwde internetcafe is verdwenen, daar wordt nu een hotel gebouwd en ik kan gewoon smsen...das toch wel lekker voor 50 eurocent per sms...maar ontvangen is gratis, dus kom maar op met de smsbombardementen...:)

Verder heeft Rick het restaurant verkocht en nu een andere thuishaven gevonden, dat is minder gezellig dan de oude stek, maar de lol is even groot!

De eerste dag was er gelijk een programma. De school van Urmilla, waar we vorig jaar geld voor hadden ingezameld hadden een dag met allemaal workshops voor de vrouwen, waar ze leerden over gezondheid, aids, tbc en ze leerden breien. Deze werden gegeven door Australiers, dus voor Urmila was het vanzelfsprekend dat wij daar ook zouden komen, want tenslotte moest ik toch echt komen kijken hoe het nu met de school ging.
tijdens een echte newari-lunch even met haar gepraat en gelukkig gaat het goed met haar en haar school. Hierover later meer!

De volgende dag wezen kijken bij de andere school naar de WC's....want ja, daar wacht iedereen op: hoe zijn de wc's??? NOu 1 ding is duidelijk: het wc gebouw is heel mooi, met een aparte ruimte voor jongens en meisjes, in vrolijke kleuren (foto's volgen later). Maar het is ook duidelijk dat de Nepalen nog best een paar extra lessen verzorging mogen krijgen, want jezus wat waren die wc's smerig! Schoonmaken hoort duidelijk niet bij de dagelijkse corvee...dat is iets wat ook niet veranderd is: de gore wc's...en alle geuren...de eerste dag echt wel even schakelen, alles wat je neus, je oren en bij je ogen binnenkomt..het is soms te veel!

Daarna nog een mooie wandeling gemaakt vanuit Changu Narayan, het oudste tempelcomplex van Nepal.

De volgende dag de hele dag naar Kathmandu, naar het reisburo om het een en ander te regelen en verder een beetje door de stad gebanjerd...veel konden we ook niet doen, want het was echt heel slecht weer...het lijkt wel regenseizoen, zo slecht! Maar ondertussen wel warm...dus om maar traditioneel te eindigen:
nog geen Himalaya gezien, te veel wolken en te veel regendruppels...

De volgende verhalen komen uit Delhi en India, want na 4 dagen Nepal, maak ik eerst een rondreis door Noord-India, daarna wat meer tijd voor Nepal.
Ik hoop dat het bij iedereen verder goed gaat, ik vermaak me hier in iedergeval prima en in Delhi is het echt 30 graden en zonnig, dus daar doen ze nog niet aan klimaatverandering...

Liefs Hanneke

Vlak voor vertrek

De tijd wordt nu krapper en krapper...over ongeveer 15 uur stap ik in het vliegtuig. Met aanzienlijk minder bagage, dan de vorige keer! dat is zeker! Je weet nu wat je nodig hebt en dat scheelt toch. Alhoewel, ik blijf een vrouw...Ik vraag me af, hoe ik de afgelopen zomer aan 25 kilo bagage kwam, toen ik alleen maar naar een tropisch eiland ging, maar goed toen waren er reisgenoten die nog meer kilo's bij zich hadden! Dat zal nu niet gebeuren!

Bepakt en volgeladen, met de brieven van leerlingen, cadeautjes van leerlingen voor de Nepaleze kids sta ik morgen klaar!
Op naar Nepal!

Als de stroom en electriciteit het toelaat, zal ik schrijven en foto's uploaden...

Het is bijna zover...

De tijd vliegt...het gaat snel, nog maar 2,5 halve week en dan vlieg ik naar Nepal!
Terug naar het prachtige Bhaktapur, naar de lieve nepaleese mensen en vooral terug naar een prachtig land!

De vorige keer stond de reis in het teken van werken op het schooltje en natuur. Heel veel natuur: het tropische Chitwan in het zuiden, met de neushoorns en de olifanten en de warme temperatuur en de hoge Himalaya met hele koude nachten op 4500 meter en vooral heel veel bergen...heel veel Himalaya dus...

Deze keer zal in het teken staan van cultuur! Natuurlijk terug naar de mensen en de school in Bhaktapur, maar ook naar India, met de Taj Mahal, Varanasi en de metropool Delhi! En naar de eenzame hoogvlakten van Tibet, met haar prachtige kloosters, ruige vergezichten en vele boeddhistische monniken...

Ik ben benieuwd, maar heb er vooral heel veel zin in!

Dag Omi

Lieve omi,

Een echte oma bakt zelf koekjes voor in de glazen pot, soms ook gemberkoekjes, die je vroeger niet lustte, maar nu soms mist.

Een creatieve oma maakt voor je poppen dezelfde jurkjes als voor jou.

Een bijzondere oma glijdt samen met jou de groene heuvels af, om er dan beneden achter te komen, dat je groene billen hebt.

Bij de allerliefste oma ga je logeren, eerst in Zwijndrecht, later in Doorn.

Een fijne oma heeft laden vol met kettingen en sierraden, zodat je altijd voor de spiegel te vinden bent met alles om je nek voor weer een verkleedpartijtje.

Een hippe oma, gaat na het overlijden van opa een computercursus doen en Engels leren. Die gaat naar Londen of Parijs.

Een moderne oma gaat winkelen met haar kleindochter in Amsterdam.

Een super oma is trots op haar kleinkinderen. Op neef Matthijs, op neef Rolf, en op haar enige kleindochter! Want zoals ze zelf zegt: een kleindochter, daar heb ik er maar 1 van!

Een vergeetachtige oma, is ook je oma,
maar ze weet het soms niet meer.
Dan heb je uren met haar gewandeld en zegt ze opeens: goh wat leuk, dat je even langskomt, ben je er al lang?

Een dementerende oma vraagt altijd hoe het met je op school gaat. Naar eer en geweten kun je dan vertellen dat het goed gaat, maar dat je nu zelf rapportcijfers geeft en ze niet meer krijgt.

Een oma met geheugenverlies blijft eeuwig 70 en als je haar verteld dat ze nu toch al 89 is, dan kijkt ze je aan en zegt: ik? Ben ik al zo oud?

Dit alles is mijn oma, maar mijn omi was nog veel meer. Ze was geen gewone oma, maar een bijzondere omi en ze was van alle werelden thuis.

Lieve oma, op 30 april werd je 90 jaar. Wat een leeftijd, hè? Nu, na bijna 20 jaar reservetijd, mag je eindelijk weer naar huis. En thuis is nu bij opa, mijn lieve pappie, tante Nenna en ome Jan, en ik denk nog veel meer lieve mensen!

Allerliefste omi, jij was voor mij een echte, lieve, bijzondere, fijne, maar vooral een allerliefste omi! En ik denk dat ik ook wel voor mijn neefjes mag spreken:
Bedankt dat je onze omi was!
Geef ze boven allemaal een dikke knuffel en voor jezelf een dikke kus, van mij!
Dag omi, welkom thuis, maar vooral: tot later.