tja daar zit ik dan weer in het vreemde nederland...en wie leest dan je blog nog...niemand natuurlijk, want je bent alweer een paar weken terug en dan is er geen nieuws toch...?
Nee er is ook geen nieuws! op school ben ik inmiddels alweer op werkweek geweest en dat was als vanouds! alles is prima verlopen en de leerlingen en collega's hebben het prima naar hun zin gehad!
Ik kan alleen maar zeggen dat ik vooral Nepal heel erg mis en dat ik het heel vervelend vind dat ik langzaam weer in het Nederlandse ritme begin te komen! het Nepalese ritme is toch wel een stuk relaxter! eigenlijk wil ik dat Nederlandse ritme niet! gelukkig nog maar drie weken werken en da begint de zomervakantie...misschien terug naar Nepal?
Want zoals ik al eerder heb gezegd: ik heb mijn hart verloren aan Nepal! ik heb ook mij hart verloren in Nepal, maar dan aan een ander...das ook veel waard...hoe dan ook gaan we samen terug naar dit prachtige land! al is het maar om een bezoek te brengen aan Rick, van het heart of Bhaktapur, die ook een stukje van mijn hart heeft gekregen!
Dus Rick: dit stukje blog is voor jou!Omdat je altijd in mijn 'heart' zult zijn!En door de nieuwe lampjes in het restaurant zal ik altijd bij jullie zijn!
Ik mis jullie allen, maar jou nog het meeste!
Kus Hanneke
ps...de laatste foto's waar te zien is aan wie ik mijn hart verloren heb...op de fotosite...
zondag 25 mei 2008
zondag 11 mei 2008
Weer thuis
Daar was ik weer! Helemaal thuis in het warme Nederland!! De reis is goed gegaan en ik was op tijd op schiphol, alleen de bagage duurde een dagje langer, want die was in Londen blijven staan.
uiteindelijk werd mijn rugzak zaterdag keurig thuisgebracht en das wel zo makkelijk, want dan hoef je er niet mee te slepen!
Nu nog even genieten van het mooie weer en ondertussen wat opruimen en wassen en dan begint het echte leven al weer snel...bleeh...
uiteindelijk werd mijn rugzak zaterdag keurig thuisgebracht en das wel zo makkelijk, want dan hoef je er niet mee te slepen!
Nu nog even genieten van het mooie weer en ondertussen wat opruimen en wassen en dan begint het echte leven al weer snel...bleeh...
woensdag 7 mei 2008
Afscheid op school
Vandaag was het grote afscheid op school. 'A special programm for Hanna teacher!', zoals de leerlingen zelf zeiden.
Ik werd om ongeveer half elf op school verwacht en was er natuurlijk als echte nederlander (dat leer je niet af) keurig op tijd. Maar op z'n nepalees moest ik nog even geduld hebben, want ze moesten alles nog klaar zetten en nog een beetje oefenen. Ondertussen fotografeerde ik dan de school nog maar eens, want gisteren alle posters, wandkaarten en zelfgemaakte kaarten van de leerlingen uit Nederland opgehangen.
Om elf uur was het dan zover. De leerlingen zaten op bankjes in een kringetje om een tafel heen en achter de tafel mocht ik plaatsnemen. Uit elke klas hadden ze een toespraakje uit hun hoofd geleerd, dus per klas zijn er dan twee a drie leerlingen die deze toespraak op komen zeggen (allemaal dezelfde tekst natuurlijk). In de toespraak bedankten ze me voor alles en dat ze me zouden missen en dat ik wel een keer terug moest komen. Heel schattig. Na een paar toespraakjes volgde er een dansje door drie kleine kleuters van 3/4 jaar.
Dan weer wat toespraakjes, weer een dansje. Uiteindelijk een iet wat lange toespraak van de directeur, waar de gemiddelde leerling niet echt naar luisterde (het is ook overal hetzelfde)en toen kreeg ik ook nog cadeautjes. Een hele mooie Boeddha, wat tierelantijnen, bloemetjes en een nepalese pop in klederdracht en een soort getuigschrift, wat alleen al door de prachtige lijst heel bijzonder is om te zien. Als mijn collega's lezen wat er op dit mooie papiertje staat, dan weet iedereen weer waar het om draait in het leven!Ik zal hem dinsdag uiteraard mee naar school nemen!
Uiteindelijk kreeg ik nog een tika op mijn hoofd geplakt. Dit heb ik tot nu toe kunnen ontlopen, maar in dit geval wilde ik wel een uitzondering maken. Van rode verf, rijst en wat water is een papje gemaakt en daar neem je dan een kloddertje van en dat druk je op het voorhoofd van degene die de tika krijgt.
Vervolgens moest ik elke leerling van de school (95kids) ook een tika geven, wat wel weer eervol is om te doen. Ik zei wel tegen een docent: fijn dat jullie nog geen 200 leerlingen hebben, want anders stond ik hier nog wel even...
Voor de leerlingen had ik snoep mee en voor de docenten chocolade (daar zijn ze hier dol op en is meestal niet te betalen voor ze), foto's en nog wat ballonnen.
Kortom een mooi afscheid, dat me nog wel even zal bij blijven. Al is het maar omdat mijn handen rood zijn van de rode verf van de tika's uitdelen...
Alleen morgen nog en dan is het echt over...
Maar ik heb erg veel zin om iedereen weer te zien!
Kus Hanneke
Ik werd om ongeveer half elf op school verwacht en was er natuurlijk als echte nederlander (dat leer je niet af) keurig op tijd. Maar op z'n nepalees moest ik nog even geduld hebben, want ze moesten alles nog klaar zetten en nog een beetje oefenen. Ondertussen fotografeerde ik dan de school nog maar eens, want gisteren alle posters, wandkaarten en zelfgemaakte kaarten van de leerlingen uit Nederland opgehangen.
Om elf uur was het dan zover. De leerlingen zaten op bankjes in een kringetje om een tafel heen en achter de tafel mocht ik plaatsnemen. Uit elke klas hadden ze een toespraakje uit hun hoofd geleerd, dus per klas zijn er dan twee a drie leerlingen die deze toespraak op komen zeggen (allemaal dezelfde tekst natuurlijk). In de toespraak bedankten ze me voor alles en dat ze me zouden missen en dat ik wel een keer terug moest komen. Heel schattig. Na een paar toespraakjes volgde er een dansje door drie kleine kleuters van 3/4 jaar.
Dan weer wat toespraakjes, weer een dansje. Uiteindelijk een iet wat lange toespraak van de directeur, waar de gemiddelde leerling niet echt naar luisterde (het is ook overal hetzelfde)en toen kreeg ik ook nog cadeautjes. Een hele mooie Boeddha, wat tierelantijnen, bloemetjes en een nepalese pop in klederdracht en een soort getuigschrift, wat alleen al door de prachtige lijst heel bijzonder is om te zien. Als mijn collega's lezen wat er op dit mooie papiertje staat, dan weet iedereen weer waar het om draait in het leven!Ik zal hem dinsdag uiteraard mee naar school nemen!
Uiteindelijk kreeg ik nog een tika op mijn hoofd geplakt. Dit heb ik tot nu toe kunnen ontlopen, maar in dit geval wilde ik wel een uitzondering maken. Van rode verf, rijst en wat water is een papje gemaakt en daar neem je dan een kloddertje van en dat druk je op het voorhoofd van degene die de tika krijgt.
Vervolgens moest ik elke leerling van de school (95kids) ook een tika geven, wat wel weer eervol is om te doen. Ik zei wel tegen een docent: fijn dat jullie nog geen 200 leerlingen hebben, want anders stond ik hier nog wel even...
Voor de leerlingen had ik snoep mee en voor de docenten chocolade (daar zijn ze hier dol op en is meestal niet te betalen voor ze), foto's en nog wat ballonnen.
Kortom een mooi afscheid, dat me nog wel even zal bij blijven. Al is het maar omdat mijn handen rood zijn van de rode verf van de tika's uitdelen...
Alleen morgen nog en dan is het echt over...
Maar ik heb erg veel zin om iedereen weer te zien!
Kus Hanneke
maandag 5 mei 2008
trots op mezelf
Lieve allemaal!
Daar was ik weer, terug in Bhaktapur! Na vier lange weken door hoge bergen en soms ook diepe dalen, ben ik weer terug in mijn eigen stad! En ik kan alleen maar zeggen het was geweldig!!!
De tocht begon met een busrit vanuit kathmandu. Normaal doe je daar 6 tot 7 uur over, maar wij reisden de dag voor de verkiezingen en de regering had een soort reisverbod afgekondigd. Er was dan ook geen kip op de weg en in krap 5 uur stonden we op de plek waar we de volgende dag zouden gaan lopen!
Vanaf nu begon het 'afzien'. Dat wil zeggen, soms hele simpele kamers, met alleen een plastic zijltje als muur, koude douches (als die er al waren) en hurkwc's. Soms echt alleen een gat in de grond. Omdat alle lodges beschikten over een keuken met 1 vuurtje of kookpit was het verstandig dat we met de hele groep hetzelfde zouden eten (18 man). Na een week komt de 'fried rice' of de 'fried macaroni' je dan toch al wel een beetje je neus uit!
Het lopen was prachtig. We starten op 890 meter, met 18 nederlanders, 9 dragers en 2 gidsen en lopen in 10 dagen naar 5416 meter. Dat betekent natuurlijk elke dag redelijk klimmen, maar echt zwaar was het niet. Mooie paden, liefelijke dorpjes, spannende hangbruggen (soms echt doodeng) of een karavaan met ezeltjes, die goederen naar boven brengen was het dagelijkse ritueel!
Na 9 dagen sliepen we op 4450 meter in Thorung Phedi. Dit is de laatste stop voor de pas, waar we overheen moeten. De pas ligt op 5416 meter.
Slapen op deze hoogte is vreemd en moeilijk, er is weinig zuurstof in de lucht en elke stap die je zet is zwaar. Elke ochtend werd ik wakker met een opgezet gezicht, alleen al van het tekort aan zuurstof. Uiteindelijk heb ik, behalve wat hoofdpijn, niet echt last gehad van hoogteziekte. Een aantal mensen uit de groep wel, maar iedereen heeft wel steeds verder kunnen lopen.
's nachts om 4uur vertrokken we dan eindelijk voor de grote tocht. Om de pas over te komen moesten we die dag 1000 meter stijgen en ik kan iedereen garanderen: op 5000 meter hoogte is dat geen pretje!
Tot aan de 5000 meter ging het eigenlijk ook heel prima. Eerst was het nog donker, maar rond 5uur werd het licht en kwam de zon op. Eenmaal op die 5000 meter aangekomen, even gepauzeerd en een kopje thee gedronken (kostte boven op de berg gewoon 2 euro...)
Na de pauze was het slechts nog 400 meter stijgen... dit waren de zwaarste en heftigste passen uit mijn leven! Totaal hebben we er ruim 3 uur over gedaan om boven te komen, zo weinig zuurstof was er in de lucht en elke 10 stappen was het uitrusten!
Heftig, maar dan wel zo gaaf als je uiteindelijk gezond op 5416 meter staat!
Boven op de Thorung La heb ik volgens goed gebruik nog wat gebedsvlaggetjes opgehangen en na wat genieten was het tijd voor de afdaling van 1600meter...pffff dat is misschien wel net zo heftig!
de dagen daarna was het vooral dalen, dalen, dalen...er zat nog 1 dag in met een pittige stijging, maar daarna weer dalen en dalen. Het gedeelte na de Thorung la was minder spectaculair, bovendien is dit deel van Nepal net ontwikkeld en wordt er een weg aan gelegd. Dit betekent toch wel dat er 1 keer per uur een auto langskomt, dat er minder gebruik gemaakt wordt van pakezeltjes en dat de charme dus verdwijnt. Voor de bevolking is het overigens super dat dit gebeurt, want ze hebben de ontwikkeling echt nodig!
Na 3 en halve week lopen kwamen we uiteindelijk weer in de bewoonde wereld. De tocht eindigde in Pokhara, een hippe en relaxte stad, waar we dus ook enkele dagen hebben gerelaxed! Ik heb zelfs nog geparaglaid (hoe schrijf je dat?) maar goed, echt gevlogen als een vogeltje...eigenlijk doodeng, maar wel heel gaaf!
Daarna met een aantal mensen van de reisgroep naar Bhaktapur gegaan, het schooltje laten zien en nog even lekker genoten. De groep is gisteren vertrokken, en ik geniet nog 4 dagen van Nepal!
De conclusie na deze super tocht is:
* Lopen op grote hoogte is een superervaring en smaakt naar meer...Misschien kan ik volgend jaar rond deze tijd weer vrij krijgen om dan bijvoorbeeld rond de Mount Everest te lopen?
* 35 blaren gelopen en dus mijn schoenen aan het einde van de tocht aan een drager geschonken. In Nederland is het, na 10 jaar, tijd voor de aanschaf van nieuwe bergschoenen!
* De himalaya is prachtig. Ik had mijn hart al verloren aan Nepal, maar nu ook nog aan de Himalaya...
Dikke kus,
Hanneke
PS.1. hebben op 30 april gewoon koninginnedag gevierd in Nepal, vanuit de ambassade werd er een echt oranjefeestje gevierd! met haring en oranjebitter...en verder net als in Nederland: veel drank!
PS.2. Heb nog wat foto's van het schooltje geupload op de fotosite. die van de trekking doe ik thuis wel weer, dat kost me nu te veel tijd en roepies...
PS.3. Misschien van de week nog 1 bericht en anders tot in Nederland. Ik vlieg vrijdag naar huis! Ik zal het hier wel missen, maar ik wil nu ook wel graag naar huis!
Daar was ik weer, terug in Bhaktapur! Na vier lange weken door hoge bergen en soms ook diepe dalen, ben ik weer terug in mijn eigen stad! En ik kan alleen maar zeggen het was geweldig!!!
De tocht begon met een busrit vanuit kathmandu. Normaal doe je daar 6 tot 7 uur over, maar wij reisden de dag voor de verkiezingen en de regering had een soort reisverbod afgekondigd. Er was dan ook geen kip op de weg en in krap 5 uur stonden we op de plek waar we de volgende dag zouden gaan lopen!
Vanaf nu begon het 'afzien'. Dat wil zeggen, soms hele simpele kamers, met alleen een plastic zijltje als muur, koude douches (als die er al waren) en hurkwc's. Soms echt alleen een gat in de grond. Omdat alle lodges beschikten over een keuken met 1 vuurtje of kookpit was het verstandig dat we met de hele groep hetzelfde zouden eten (18 man). Na een week komt de 'fried rice' of de 'fried macaroni' je dan toch al wel een beetje je neus uit!
Het lopen was prachtig. We starten op 890 meter, met 18 nederlanders, 9 dragers en 2 gidsen en lopen in 10 dagen naar 5416 meter. Dat betekent natuurlijk elke dag redelijk klimmen, maar echt zwaar was het niet. Mooie paden, liefelijke dorpjes, spannende hangbruggen (soms echt doodeng) of een karavaan met ezeltjes, die goederen naar boven brengen was het dagelijkse ritueel!
Na 9 dagen sliepen we op 4450 meter in Thorung Phedi. Dit is de laatste stop voor de pas, waar we overheen moeten. De pas ligt op 5416 meter.
Slapen op deze hoogte is vreemd en moeilijk, er is weinig zuurstof in de lucht en elke stap die je zet is zwaar. Elke ochtend werd ik wakker met een opgezet gezicht, alleen al van het tekort aan zuurstof. Uiteindelijk heb ik, behalve wat hoofdpijn, niet echt last gehad van hoogteziekte. Een aantal mensen uit de groep wel, maar iedereen heeft wel steeds verder kunnen lopen.
's nachts om 4uur vertrokken we dan eindelijk voor de grote tocht. Om de pas over te komen moesten we die dag 1000 meter stijgen en ik kan iedereen garanderen: op 5000 meter hoogte is dat geen pretje!
Tot aan de 5000 meter ging het eigenlijk ook heel prima. Eerst was het nog donker, maar rond 5uur werd het licht en kwam de zon op. Eenmaal op die 5000 meter aangekomen, even gepauzeerd en een kopje thee gedronken (kostte boven op de berg gewoon 2 euro...)
Na de pauze was het slechts nog 400 meter stijgen... dit waren de zwaarste en heftigste passen uit mijn leven! Totaal hebben we er ruim 3 uur over gedaan om boven te komen, zo weinig zuurstof was er in de lucht en elke 10 stappen was het uitrusten!
Heftig, maar dan wel zo gaaf als je uiteindelijk gezond op 5416 meter staat!
Boven op de Thorung La heb ik volgens goed gebruik nog wat gebedsvlaggetjes opgehangen en na wat genieten was het tijd voor de afdaling van 1600meter...pffff dat is misschien wel net zo heftig!
de dagen daarna was het vooral dalen, dalen, dalen...er zat nog 1 dag in met een pittige stijging, maar daarna weer dalen en dalen. Het gedeelte na de Thorung la was minder spectaculair, bovendien is dit deel van Nepal net ontwikkeld en wordt er een weg aan gelegd. Dit betekent toch wel dat er 1 keer per uur een auto langskomt, dat er minder gebruik gemaakt wordt van pakezeltjes en dat de charme dus verdwijnt. Voor de bevolking is het overigens super dat dit gebeurt, want ze hebben de ontwikkeling echt nodig!
Na 3 en halve week lopen kwamen we uiteindelijk weer in de bewoonde wereld. De tocht eindigde in Pokhara, een hippe en relaxte stad, waar we dus ook enkele dagen hebben gerelaxed! Ik heb zelfs nog geparaglaid (hoe schrijf je dat?) maar goed, echt gevlogen als een vogeltje...eigenlijk doodeng, maar wel heel gaaf!
Daarna met een aantal mensen van de reisgroep naar Bhaktapur gegaan, het schooltje laten zien en nog even lekker genoten. De groep is gisteren vertrokken, en ik geniet nog 4 dagen van Nepal!
De conclusie na deze super tocht is:
* Lopen op grote hoogte is een superervaring en smaakt naar meer...Misschien kan ik volgend jaar rond deze tijd weer vrij krijgen om dan bijvoorbeeld rond de Mount Everest te lopen?
* 35 blaren gelopen en dus mijn schoenen aan het einde van de tocht aan een drager geschonken. In Nederland is het, na 10 jaar, tijd voor de aanschaf van nieuwe bergschoenen!
* De himalaya is prachtig. Ik had mijn hart al verloren aan Nepal, maar nu ook nog aan de Himalaya...
Dikke kus,
Hanneke
PS.1. hebben op 30 april gewoon koninginnedag gevierd in Nepal, vanuit de ambassade werd er een echt oranjefeestje gevierd! met haring en oranjebitter...en verder net als in Nederland: veel drank!
PS.2. Heb nog wat foto's van het schooltje geupload op de fotosite. die van de trekking doe ik thuis wel weer, dat kost me nu te veel tijd en roepies...
PS.3. Misschien van de week nog 1 bericht en anders tot in Nederland. Ik vlieg vrijdag naar huis! Ik zal het hier wel missen, maar ik wil nu ook wel graag naar huis!
Abonneren op:
Posts (Atom)
