Daar was ik weer, terug in Bhaktapur! Na vier lange weken door hoge bergen en soms ook diepe dalen, ben ik weer terug in mijn eigen stad! En ik kan alleen maar zeggen het was geweldig!!!
De tocht begon met een busrit vanuit kathmandu. Normaal doe je daar 6 tot 7 uur over, maar wij reisden de dag voor de verkiezingen en de regering had een soort reisverbod afgekondigd. Er was dan ook geen kip op de weg en in krap 5 uur stonden we op de plek waar we de volgende dag zouden gaan lopen!
Vanaf nu begon het 'afzien'. Dat wil zeggen, soms hele simpele kamers, met alleen een plastic zijltje als muur, koude douches (als die er al waren) en hurkwc's. Soms echt alleen een gat in de grond. Omdat alle lodges beschikten over een keuken met 1 vuurtje of kookpit was het verstandig dat we met de hele groep hetzelfde zouden eten (18 man). Na een week komt de 'fried rice' of de 'fried macaroni' je dan toch al wel een beetje je neus uit!
Het lopen was prachtig. We starten op 890 meter, met 18 nederlanders, 9 dragers en 2 gidsen en lopen in 10 dagen naar 5416 meter. Dat betekent natuurlijk elke dag redelijk klimmen, maar echt zwaar was het niet. Mooie paden, liefelijke dorpjes, spannende hangbruggen (soms echt doodeng) of een karavaan met ezeltjes, die goederen naar boven brengen was het dagelijkse ritueel!
Na 9 dagen sliepen we op 4450 meter in Thorung Phedi. Dit is de laatste stop voor de pas, waar we overheen moeten. De pas ligt op 5416 meter.
Slapen op deze hoogte is vreemd en moeilijk, er is weinig zuurstof in de lucht en elke stap die je zet is zwaar. Elke ochtend werd ik wakker met een opgezet gezicht, alleen al van het tekort aan zuurstof. Uiteindelijk heb ik, behalve wat hoofdpijn, niet echt last gehad van hoogteziekte. Een aantal mensen uit de groep wel, maar iedereen heeft wel steeds verder kunnen lopen.
's nachts om 4uur vertrokken we dan eindelijk voor de grote tocht. Om de pas over te komen moesten we die dag 1000 meter stijgen en ik kan iedereen garanderen: op 5000 meter hoogte is dat geen pretje!
Tot aan de 5000 meter ging het eigenlijk ook heel prima. Eerst was het nog donker, maar rond 5uur werd het licht en kwam de zon op. Eenmaal op die 5000 meter aangekomen, even gepauzeerd en een kopje thee gedronken (kostte boven op de berg gewoon 2 euro...)
Na de pauze was het slechts nog 400 meter stijgen... dit waren de zwaarste en heftigste passen uit mijn leven! Totaal hebben we er ruim 3 uur over gedaan om boven te komen, zo weinig zuurstof was er in de lucht en elke 10 stappen was het uitrusten!
Heftig, maar dan wel zo gaaf als je uiteindelijk gezond op 5416 meter staat!
Boven op de Thorung La heb ik volgens goed gebruik nog wat gebedsvlaggetjes opgehangen en na wat genieten was het tijd voor de afdaling van 1600meter...pffff dat is misschien wel net zo heftig!
de dagen daarna was het vooral dalen, dalen, dalen...er zat nog 1 dag in met een pittige stijging, maar daarna weer dalen en dalen. Het gedeelte na de Thorung la was minder spectaculair, bovendien is dit deel van Nepal net ontwikkeld en wordt er een weg aan gelegd. Dit betekent toch wel dat er 1 keer per uur een auto langskomt, dat er minder gebruik gemaakt wordt van pakezeltjes en dat de charme dus verdwijnt. Voor de bevolking is het overigens super dat dit gebeurt, want ze hebben de ontwikkeling echt nodig!
Na 3 en halve week lopen kwamen we uiteindelijk weer in de bewoonde wereld. De tocht eindigde in Pokhara, een hippe en relaxte stad, waar we dus ook enkele dagen hebben gerelaxed! Ik heb zelfs nog geparaglaid (hoe schrijf je dat?) maar goed, echt gevlogen als een vogeltje...eigenlijk doodeng, maar wel heel gaaf!
Daarna met een aantal mensen van de reisgroep naar Bhaktapur gegaan, het schooltje laten zien en nog even lekker genoten. De groep is gisteren vertrokken, en ik geniet nog 4 dagen van Nepal!
De conclusie na deze super tocht is:
* Lopen op grote hoogte is een superervaring en smaakt naar meer...Misschien kan ik volgend jaar rond deze tijd weer vrij krijgen om dan bijvoorbeeld rond de Mount Everest te lopen?
* 35 blaren gelopen en dus mijn schoenen aan het einde van de tocht aan een drager geschonken. In Nederland is het, na 10 jaar, tijd voor de aanschaf van nieuwe bergschoenen!
* De himalaya is prachtig. Ik had mijn hart al verloren aan Nepal, maar nu ook nog aan de Himalaya...
Dikke kus,
Hanneke
PS.1. hebben op 30 april gewoon koninginnedag gevierd in Nepal, vanuit de ambassade werd er een echt oranjefeestje gevierd! met haring en oranjebitter...en verder net als in Nederland: veel drank!
PS.2. Heb nog wat foto's van het schooltje geupload op de fotosite. die van de trekking doe ik thuis wel weer, dat kost me nu te veel tijd en roepies...
PS.3. Misschien van de week nog 1 bericht en anders tot in Nederland. Ik vlieg vrijdag naar huis! Ik zal het hier wel missen, maar ik wil nu ook wel graag naar huis!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten