De eerste dagen:

Nu dan hier het vervolg...
Behalve dat de reis van het vliegveld naar Bhaktapur dik een uur duurde, ging dit natuurlijk niet over prachtige wegen. Om de grote files te omzeilen reden we over hobbelige zandweggetjes, met diepe kuilen. Uiteindelijk goed gearriveerd.
's Avonds met mijn persoonlijke guide een hapje nepalees gegeten. Het nationale gerecht is Dal Baath (rijst met linzen en groeten en als je het kunt betalen vlees) maar ondanks dat ik dacht dat dit het enige was wat echt nepalees is, zijn er nog talrijke andere lekker hapjes en gerechten te krijgen. Soms iet wat chineesachtige dimsum, of pittige pinda's met pepers, hele lekkere kroepoek, of gefrituurde groentekoekjes, om maar een paar dingen te noemen.
Aan eten, voor mij als toerist, dus geen gebrek.

Bij aankomst werd ik al snel gewezen op de aankomende power-cut, wat zoveel inhoud als: de stroom gaat eraf. Dan ishet dus donker en niet zo'n beetje ook. Lang leve mijn aanschaf bij de bever: een lampje, dat het de komende maanden moet blijven doen.
Power-cut wil zeggen, dat een deel van de stad zonde stroom zit om electriciteit te sparen. Andere delen kunnen wel stroom hebben. Er is een schema waarin staat welke deel wanneer stroom heeft, maar dit is niet altijd betrouwbaar.
Stroomsparen is niet helemaal het juiste woord. Volgens Rik (de Nederlander van het restaurantje) heeft de hele bevolking de stroom illegaal afgetapt en dat betekent dat de mensen dus niet betalen wat ze gebruiken. De regering weet dit wel en om dat dan een beetje te kunnen compenseren zetten ze ca. 8 uur per dag de stroom af. IN blokken van ca. 2 uur.

De volgende dag begon met wat nepalese les op het dakterras van het guesthouse. De zon scheen lekker en 's avonds zag ik dat ik al lelijk verbrand was (tja alles meegenomen, behalve zonnebrand)
Ik werd overspoeld met nepalese woorden en zinsconstructies, maar heb alleen onthouden hoe je goedendag en bedankt zegt (dit wist ik nl al...)
Alles staat in mijn reis-notitie-boekje, dus als ik me echt verveel kan ik rustig oefenen.

Na de lunch kreeg ik een rondleiding door Bhaktapur, zoals al eerder gezegd een mooie stad, waar wonderlijk genoeg alleen overdag toeristen lopen en het 's avonds vooral erg druk is met flanerende nepalezen. Mannen lopen in groepjes heen en weer en overdag zie je de vrouwen samen heen en weer lopen, om water te halen of inkopen te doen.
Er zijn vele tempels in de stad, allemaal voor aziatische begrippen erg mooi en dus zeker de moeite waard. De oude binnenstad is redelijk onderhouden, maar dat komt ook, omdat elke toerist hier 10 dollar entree moet betalen! Ik betaal dit 1 keer en heb inmiddels een bezoekerspas voor 3 maanden. 10 dollar is voor nepalese begrippen heeeeeeeel veel geld, zeker als je bedenkt dat een pot thee in een restaurant ongeveer 60 cent kost. dat ze die 10 dollar per persoon gebruiken voor het restaureren van de stad en het schoonhouden ervan is dan ook prima, anders was het een zooitje...

De volgende dag naar Kathmandu, wat vergeleken bij Bhaktapur een wereldstad is. Heel veel mensen en heel veel van hetzelfde. Ik heb alleen de toeristische wijk, Thamel, gezien, zodat als ik erge behoefte krijg aan een bruine boterham met kaas, of zin heb in een echte pizza, dat ik weet waar ik heen moet. De reis naar kathmandu is een mijl op zeven. Je neemt een bus, als je erinpast tenminste, hoopt op een zitplek, maar meestal moet je staan. De bus stopt zo ongeveer elke 500meter om er nieuwe mensen in te laten en doet er zo ongeveer 2 uur over om die 15 km af te leggen. Als je dan helemal bezweet en platgedrukt aankomt, weet je natuurlijk 1 ding: je moet ook nog terug....

Vanwege de bezinestakingen rijden er dus veel minder bussen, maar ook taxis zijn niet zo happig om heen en weer te rijden. Een busritje kost je ongeveer 20 roepie (20 cent) en een taxiritje kost onder normale omstandigheden ongeveer 300 roepie (3 euro) maar door de benzineschaarste kan het wel 1000/1500 roepies kosten (10/15 euro)

Inmiddels is het halve dorp al even komen kijken in het internetcafe, omdat er een blonde dame zit te typen, maar goed...dit slaan we weer even op en dan vertel ik over de school...tja een week radiostilte, dat betekent dat je nu met alle verhalen in 1 keer te maken krijgt, maar dat vinden jullie vast niet erg...

KUS KUS, Hanneke